از معادن نیکل در اونتاریو و حوزه های زغال سنگِ آلاباما تا صحاری آتاگاما در شیلی و تا جنگل های کلمبیا، همه جای جهان کارگران معدن موجی از مبارزه علیه کنسرن های قدرتمند جهان به راه انداخته اند. اما کمتر کسی از این وقایع با خبر است زیرا رسانه های بزرگ در همه جای جهان این اخبار را سانسور می کنند.

نمی توانید پا به میدان وسیع اتحاد طبقاتی و اعتراضات خیابانی بگذارید بدون آنکه مواضع خود را در برابر ارتجاع جهانی روشن کنید. نمی توانید به مطالبات فراصنفی بیاندیشید بدون آنکه صف و شعارهای خود را از نیروهای مرتجع حاضر در خیابان تفکیک کرده باشید. مگر آنکه ساده لوحانه باور کرده باشید که این جنجال های "نه غزه نه لبنان" و "مرگ بر اصل ولایت فقیه" را برای رهائی طبقه کارگر به راه انداخته اند.

کارگر اتحادیه: اینجا سرزمین ماست و ما اینجا میمانیم ولی کارفرماها رفتنی هستند.‏

101 ترور فعالان اجتماعی و جنبش کارگری کلمبیائی در عرض هفت ماه اول سال 2021!

 گفتاری درباره موقعیت کنونی امپریالیسم آمریکا، سیاست ورزی کمونیستی و آنتی امپریالیسم

کدام یک از آنان محق ترند که نظام را به عنوان مسئول وضعیت امروز خویش بر صندلی اتهام بنشانند؟ ... صاحب فروشگاه یا مشتری موبایل پاساژ علاءالدین که همه دستگاه قانونگذاری و قضائی نظام برای خدمت رسانی به او در انجام معاملات ردیف شده اند یا کارگری که کل نظام قانونگذاری و قضائی و اداری فقط یک هدف را تعقیب می کنند و آن خاموش کردن صدای اعتراض وی است در برابر اجحافات کارفرما؟

این که مساجد به طور سیستماتیک تخریب می شوند حرف مفت است. مثل مساجد، کلیسای کاتولیک هم در چین هست. جمعیتهای پیرو مذاهب مختلف مورد حمایت قرار می گیرند. اما اجازه تدریس مذهب به جوانان زیر 18 سال وجود ندارد. بر این هستند که هر کسی وقتی به سن 18 سالگی رسید می تواند برای برگزیدن یک مذهب تصمیم بگیرد.

وقتی یک اعتصاب شکن در امتداد خیابان می رود، آدمها به او پشت می کنند، ملائکه در آسمان گریه می کنند و حتی شیطان هم دروازه های جهنم را می بندد تا او را به جهنم راه ندهد.

گفتاری در زمینه آرایش درون حاکمیت پس از انتخابات ریاست جمهوری.

چرا جمهوری اسلامی کمتر از سه هفته قبل از روی کار آمدن دولت جدید قصد ربودن مسیح علینژاد، آن هم در پروژه ای به شدت با ریسک بالا و از درون خاک آمریکا، را کرده است؟ حقیقتا مصی اینقدر برای جمهوری اسلامی خطرناک است؟ یا اپوزیسیون برانداز به چنان درجه ای از قدرت رسیده است که لازم است رژیم حتما و به هر قیمتی در لحظه کنونی زهر چشمی از آن بگیرد؟

به آمارها نگاه کنید. همین نسبت را در مقایسه بین کوبا و اکوادور و – این مهم تر از همه است – ایالات متحده آمریکا می بینید. میزان مرگ و میر ناشی از کرونا در کوبا 15 برابر کمتر از این کشورهاست. دهان ژورنالیستهای دروغ پردازی را باید با سرب داغ پر کرد که با وارونه جلوه دادن حقایق، مقدمات جنایتی توده ای علیه مردم کوبا را فراهم می کنند.

عادل بلاخدیم به قتل رسید، در حالیکه برای زندگی اش و برای حق طبقاتی اش مبارزه می کرد.

اگر این بدان معناست که جان کارگران به خطر بیافتد، و برای مطالبه حقشان باید خشونت و خشم کارفرمایان را منفعلانه تحمل کنند، آنگاه ایجاد سازمان دفاع از خود پرولتری ضروری است و نباید دیگر به تعویق بیفتد!

به عنوان انسانی اندیشنده و حساس یا به نظم مسلط بر جهان امروز معترضیم و خواهان دگرگونی آنیم و یا نه. اگر هستیم، آنگاه دیگر نیازی حتی به اندیشیدن به این که "کار کمونیستی علی العموم" چیست نخواهیم داشت. "کار کمونیستی علی العموم" شکل وجودی زندگی ما خواهد بود و نه فعالیتی عَرَضی که نیازی به تبیین نظری داشته باشد. و اگر به نظم مسلط جهانی – و نه این یا آن جنبه از آن-  معترض نیستیم، آنگاه دیگر هیچ درجه از تلاش برای تبیین "کار کمونیستی علی العموم" هم فایده ای نخواهد داشت.

هزیمت آمریکائیان و ناتوئیان از این کشور و پیشروی های برق آسای طالبان، برای اینان فقط یک کابوس است. نه از این رو که طالبان بغایت ارتجاعی اند. اغلب اینان همانهائی اند که با پیشرویهای القاعده و داعش به مراتب ارتجاعی تر در سوریه و عراق هلهله می کردند و پایان کار اسد دیکتاتور و متعاقب آن جمهوری اسلامی را نوید می دادند.

نه، این قدرت نمی تواند ترسناک ترین دشمن بشریت در تاریخ باشد. برعکس، آمریکای امروز بیشتر به تمثیل مائو تسه دون شبیه است که زمانی آن را به "ببر کاغذی" تشبیه نموده بود.

یار و یاور ما همین کارگران اعتصابی هستند که باید به ندایشان گوش کنیم از تجربیاتشان درس و آموزش بگیریم و با خوشبینی و امیدواری پیام همبستگی خودرا به هم طبقەای ها و رفقای راستینمان اعلام بداریم که با ذهن و اندیشه و قلبمان از این سر ایران تا آن سوی کشور با رزم برحقشان همسو هستیم و رزم همه ما رنجدیدگان کردستان، ایران و جهان علیه سرمایه است

گفتاری در زمینه امکانات و محدودیتهای رئیس جمهور منتخب دولت سیزدهم در سازمان دادن یک دستگاه دولتی مؤثر، باقی ماندن تضادهای پیشین و انتقال جنگ قدرت به سطوحی دیگر. 

گزارش تحلیلی حاضر توسط بهمن شفیق به کنفرانس دوم تدارک کمونیستی ارائه و کلیات آن مورد توافق کنفرانس قرار گرفت. 

در شرایطی که نقدهای با داعیه کمونیستی محدوده انتزاعیات را ترک نمی کنند و انواع مدعیان سوسیالیسم حتی فاقد جسارت اندیشیدن به در هم شکستن نظم موجودند و خود را به اصلاح این یا آن معایب نظم مسلط محدود می کنند، منشور حاضر با شفافیت تمام هم پرچم انقلاب اجتماعی و در هم شکستن نظم مسلط بر جهان امروز را بر می افرازد و هم خطوط اصلی نظم سوسیالیستی آینده را ترسیم می کند.