ولادیمیر لنین، سوسیال دموکرات روسی معتقد بود که این نشانه ای از فرصت طلبی فزاینده در درون سوسیال دموکراسی است. موضوعی که باید با هوشیاری با آن مبارزه شود. کنفرانس اشتوتگارت "به طرز شگفت انگیزی اپورتونیسم سوسیالیستی را نشان داد که تسلیم سرزنش های بورژوازی می شود" و "یک ویژگی منفی در جنبش کارگری اروپا را نشان داد. ویژگی ای که می تواند آسیب نه چندان کمی به هدف پرولتری برساند و به همین دلیل باید مورد توجه جدی قرار گیرد"

اما ناگهان اتفاق ناگواری افتاد: ظهور جاپاروف. رادیو آزادی تفسیر کینه توزانه ای درباره جاپاروف منتشر نمود و او را به عنوان عنصر دخالتگر نامربوط محکوم نمود. و سفارت آمریکا با بیانیه سومی در روز 13 اکتبر ظاهر شد که در آن از این شکوه می کرد که "پیشرفت دمکراتیک مردم قرقیز از طریق تلاش گروههای جنایی سازمان یافته برای تأثیر گذاری بر سیاست و انتخابات مورد تهدید قرار گرفته است."

ناکامی انقلاب لاله باید به آمریکا این را می آموخت که در استپ های آسیای میانه البته می تواند یک انقلاب رنگی و رژیم چنج راه بیندازد و ممکن است موفق هم شود اما هیچ اطمینانی نیست که وارثین آن به مذاق آمریکا خوش بیایند. ثانیا، استپ های آسیای میانه صاف و ساده زمینهای مناسبی برای ارزشهای لیبرالی غرب نیستند. ثالثا روسیه و چین همسایگان بلاواسطۀ این منطقه اند و آمریکا که در حدود 15000 کیلومتر دورتر قرار دارد نه تنها همسایه ای نیست بلکه به یک سیاره دیگر تعلق دارد.

در یک نگاه کلی و با کنار گذاشتن "فمینیسم سفید پوستان" و هرآنچه خود را با مرد-ستیزی معرفی می کند، می توان گفت که طیف چپ و به اصطلاح رادیکال تر فمینیست ها حاصل لشگرکشی دوگروه عمده هستند. از یک سو، نظریه پردازان تقاطع/درهم تنیدگی/اینترسکشنالیتی ... از دیگر سو، نظریه ی دیدگاه/منظرِ فمینیستی، که بنا بوده پاسخی باشد مارکسیستی

در اواخر سالهای دهه 1850 دیدگاههای مارکس در مورد استعمار به طرز چشمگیری در جهت خلاف نظرات قبلی وی گسترش می یابند. در سری مقالات 59-1857 خود در مورد چین و جنگ دوم تریاک، هیچ گونه تحسینی از اثرات مترقی استعمار در چین وجود ندارد. در عوض ماركس بر محكوم كردن شدید استعمار فرانسه و انگلیس متمركز بود، تا آنجا كه به طرز شادمانه ای گزارش كرد كه انگلیس و فرانسه 500 تلفات دادند و سرمقاله نویسان انگلیسی را مسخره می کند كه برتری خود را نسبت به چینی ها اعلام می کردند.

بدن های ما تبدیل به کالا شده است. لیبرال ها دروغ می گویند که تن فروشی و استفاده از زن به عنوان رحم اجاره ای، انتخابِ خود زنان است. ما جهانی را نمی خواهیم که در آن کالاشدگی به عنوان یک فضیلت، ارج و قرب داشته باشد، و فروشِ کودکان نه تنها غیرعادی نباشد، بلکه برای زنان سودمند نیز معرفی شود.

هر اعتصاب یک سفر است، کارگری که اعتصاب کرده است یک مسافر است، از یک مسافر نباید پرسید کجا هستی، از یک مسافر باید پرسید به کجا می روی؟

اپوزیسیون لیبرال و ملی گرای بلاروس، که اسمشان را "مخالفان دولت فعلی" گذاشته اند نیز چنین اهدافی را دنبال می کنند. زیرِ شعار "مبارزه برای انتخابات عادلانه"، قصد دارند که از شما کارگران برای به قدرت رسیدنِ خودشان استفاده کنند، و بعدتر همان قدرت را علیه شما به کار بگیرند

به طور مشخص، کمپینی که علیه اعدام نوید افکاری سازماندهی شد و پس از اعدام وی نیز با قدرت تمام ادامه یافت، کمپینی سازماندهی شده در مراکز امنیتی و سازمانهای جاسوسی آمریکا و انگلیس و آلمان و فرانسه بود که با براندازان و سرنگونی طلبان سر سپرده آنان به پیش برده شد. خاستگاه کارگری نوید افکاری ذره ای در ماهیت ارتجاعی این کمپین تغییر ایجاد نمی کند.

معترضین تجربه غم انگیز اعتصاب معدنچیان اورانیوم را به خاطر دارند که رهبران جنبش به محاکمه کشیده شدند. دولت به دنبال مجازات سازمان دهندگان اعتصابات است و سرویس های امنیتی مبارزه ای هدفمند راعلیه این افراد انجام می دهند. امری که اثر خود را بر تاکتیک ها و شعارهای معترضان باقی می گذارد

این ارتباطات مخفیانه با شروع جنگ در شبه جزیرۀ کره تعمیق بیشتری یافتند. [قرار بر این بود که ] نیروهای ارتش چیانگ کای چک که برای شرکت در جنگ کره در این کشور حضور یافته بودند، بعد از پرتاب بمبهای اتمی علیه چین (با قدرتی دو برابربمب هیروشیما بنام مارک-4) بعنوان پیشقراولان تصرف چین وارد این کشور شوند.

اکنون و تنها دو سال بعد معلوم شده است که لرزش های سیاسی پوسی رایوت تنها پیشقراولان ماجرا بودند و در سال 2020 در چهارچوب گسترده تری ناوالنی معترض به عنوان یک قربانی بیهوش این جنگ زیرزمینی زنده به گور شد

انگلس در نامه ای به آگوست ببل در مارس 1875 نوشت: "حالا که دولت فقط پدیده ای موقتی است که در خدمت مبارزه و انقلاب برای سرکوب دشمن با قهر است، بنابر این سخن گفتن از دولت آزاد مردمی حماقت محض است: تا زمانی که پرولتاریا هنوز از دولت استفاده می کند، آن را نه به خاطر [برقراری] آزادی، بلکه برای سرکوب مخالفینش مورد استفاده قرار می دهد.

شعر مبارزه است - علت شعر مبارزه است - و علتِ شعرِ مبارزه نیاز است - و منطق شعرِ مبارزه نیاز به ارضای نیاز است.

پایه ای ترین تفاوت تدارک کمونیستی با دو قطب چپ در همین نقطه است. برخلاف دو قطب چپ، تدارک کمونیستی در تمام سالهای اخیر بر این تأکید داشته است که امر طبقاتی تعیین کننده سیاست ورزی کمونیستی است و سیاست رادیکال در هر گام سیاستی است که به تقویت صف طبقاتی کارگران و انکشاف مبارزه طبقاتی یاری رساند.

بنابر این مارکس و انگلس مفهوم دیکتاتوری پرولتاریا را – همچون مفهوم دیکتاتوری بورژوازی پیش از آن- دیگر در معنای یک "موقعیت گذرای دولت" بلافاصله پس از انقلاب مورد استفاده قرار نمی دهند، بلکه آن را اکنون دیگر به منزله نوع دولتی به کار می برند که سلطه سیاسی برای کل دوران گذار از کاپیتالیسم به کمونیسم را خصلت نمایی می کند

آنچه این رفقا، از آن به نام تناقض یاد می کنند ناشی از این است که برای آن ها بیش از دو امکان قابل تصور نیست. یا باید به صف محور ‏مقاومت بپیوندید و یا در کنار اپوزیسیون ارتجاعی جمهوری اسلامی قرار بگیرید. این رفقا توجه نمی کنند که ‏ناسیونالیسم ایرانی امروز دیگر خود را نه پیرامون اپوزیسیون سنتی ملی و حتی چپ، بلکه حول محور مقاومتی تعین ‏بخشیده که بورژوازی در قدرت و جمهوری اسلامی آن را نمایندگی می کند. و این چیزی است که این رفقا به آن سمپاتی ‏دارند

جلوگیری از حضور ناظران انتخاباتی خارجی تا زمانی که آمریکا و آلمان به "ناظران انتخاباتی" اجازۀ فعالیت در کشورخود را نمیدهند، کاملا منطقی و درست است. ما به اندازۀ کافی دروغهای جنگ افروزانه از زبان این پروپاگاندیستها شنیده ایم؛  بهتر است که این افراد قبل از هر چیز به فکر پاک کردن لجنهای کشور خودشان باشند.

این کوتوله سیاسی اکنون در رابطه با اعتصاب کارگران هفت تپه به ما پارس می کند. این البته خشمی ناشی از عجز است. شاید ما را مسبب این میداند که در اعتصاب هفت تپه سال 1399 دیگر جائی برای عزیزدردانه اش، خانم قلیان، نیست. همان خانم قلیانی که همین مردک زمانی در موردش نوشته بود که "اما اسماعیل بخشی و مبارزات کارگران هفت‌تپه بدون نام سپیده قلیان چیزی کم دارد".

این بار کارگران صدای اعتراض خود را رساتر و گسترده‌تر از همیشه به گوش صاحبان سرمایه و حکومت رسانده‌اند. آنان در اعتصابی نسبتا هماهنگ و همسو خواهان افزایش دستمزد، پرداخت حقوق معوقه، تأمین امنیت شغلی، برچیده شدن بساط شرکت‌های پیمانی، لغو قراردادهای موقت و سفید امضاء، بهبود شرایط و امکانات خوابگاهی و بهداشتی، و نیز لغو خصوصی‌سازی شده‌اند