یک بار دیگر به همه آنانی که خود را کمونیست می دانند یادآوری می کنیم که بدون داشتن سازمانی واحد و بدون اتحادی پولادین، سخن گفتن از پایان نکبت سرمایه داری آرزوئی میان تهی و گزافه ای بیش نخواهد بود. این رزمی است که هیچ کمونیستی نه می تواند به تنهائی آن را به پیش برد و نه شاخص پیشروی در این نبرد را در شبکه های اجتماعی جستجو کند.

برای پیامبران "انقلاب" که گمان می کنند می توانند آتش مبارزه طبقاتی را با دهانشان خاموش کنند....

انسان باید چشم خود را بر تحولات بسته باشد که این همه «مقاومتِ بورژوایی» در برابر امپریالیسم آمریکا را نبیند. چین و روسیه «مقاومتِ بورژوایی» نیستند؟ ایران و سوریه «مقاومتِ بورژوایی» نیستند؟ حتی سرکشی های گاه و بیگاه امثال ترکیه و آلمان در برابر اوامر ارباب «مقاومتِ بورژوایی» نیستند؟ همه اینها مقاومتند و حقیقتا هم مقاومتند. اینها می توانند کل آن امپراطوری را به سقوط بکشانند و دارند می کشند.

مساله ی اصلی، بر سر ساختاری شدن "بورس بازی" است، و برای مثال نه سوء مدیریت دولت در هدایت کردن این بازار به سمت تولید. اینجاست که تلاش های متعدد در یک دهه ی اخیر برای فراهم کردن بستر قانونی و اجتماعی بورس معنی می یابد. درست همانند پیکره ای که جناح های مختلف بورژوازی، قاعدتا به نفع خود، مشغول پیرایش و تراشیدن مجدد آن هستند.

با زیباکلام پدیده ای منحصر به فرد پا به وجود می گذاشت، یک پیشرو، یک پیشگام در سفله گری و شارلاتانیسم. امتزاجی از لیبرالیسم و سلبریتیسم. او نیاز نداشت به عنوان لیبرال دنبال سلبریتی راه بیفتد ...و نیازی هم نداشت به عنوان یک سلبریتی دنباله رو یک لیبرال شود. او وحدت هر دوی آنان بود، و آن هم وحدت پلشت ترین وجوه هر دوی آنان.

تا اینجا، کارگران هفت تپه کاری کردند کارستان. خلع ید از یک مالک خصوصی در کشوری که محافظت از مالکیت خصوصی در آن حتی دقیق تر، قاطع تر و موشکافانه تر از کشورهای مهد سرمایه داری است، کاری است سترگ.

حقیقت تلخ این است که کمونیستها در این میدان نبرد نقشی را که باید ایفا نمی کنند. نه در عرصه میدانی و نه در سپهر سیاسی. نه از بسیج مادی نیرو به اندازه کافی در تقویت مبارزات کارگران نشانی می توان یافت و نه حتی از حجم قابل توجهی از ادبیات سیاسی در دفاع از کارگران و در مقابله توفنده با دشمنان و دوستان دروغین کارگران.

اگر بخواهیم با اغماض در حق عدالت طلبان از آنچه مارکس درباره پرودون می گوید اقتباس کنیم باید بگوییم که: از نظر عدالت طلب "انحصار خوب است، زیرا یک مقوله سیاسی است. یعنی یکی از تجلیات الهی است. رقابت خوب است، زیرا آن نیز یک مقوله اقتصادی است. ولی آنچه خوب نیست، واقعیت انحصار و رقابت است و از آن بدتر اینکه رقابت و انحصار متقابلا یکدیگر را فرو می بلعند.

گروسمن با این موافق بود که انحصار یک مشخصه مهم امپریالیسم بود. اما در حالی که لنین گستره و وسعت آن را توضیح داده بود، گروسمن به گونه ای سیستماتیک مکانیسم های اقتصادی ای را توضیح داد که از آن طریق انحصار به ویژه در شکل کنترل بر مناطق استعماری نرخ سود را بهبود می داد و بدین ترتیب گرایش کاپیتالیسم به فروپاشی را خنثی می کرد.

آسمان و ریسمان بافتن درباره خصوصی سازی "درست" یا "نادرست" و خصوصی سازی "اصولی" و مورد نظر رهبری و خصوصی سازی مورد نظر تکنوکرات ها و دولتمردان، گرهی از تناقضات نظری عدالت طلبی باز نمی کند. حتی این ایده جدیدتر را که عدالت طلبانی مثل میلاد گودرزی و وحید اشتری مطرح می کنند که اصلاحیه ی رهبری در مورد تبدیل اصل 44 به ضد اصل 44 زودهنگام بود و باید به زمانی واگذار می شد که ابتدا دولت و بخش خصوصی کارآمد می شدند... توهمات خرده بورژواهایی است که می خواهند جامعه و تاریخ را در ذهن خود دگرگون کنند.

نفس تازه کن ای جهان ستمدیده. آن کس که پا بر گلو می نهاد خود به نفس زدن افتاده است.

این عملیات های بسیار مرگبار سیا برچسب کودتا نمی خورند اما نمایش جنجالی دلقکها و بازیگران که این هفته در واشنگتن دیسی واقع شد یک کودتا است. چیزی که تنها به این دلیل ممکن است که آنها هیچگاه به مردم نگفتند که یک کودتا چیست. تنها در چنین صورتی است که می توانید به آنها بباورانید که یک مشت دیوانه با کلاه رعب انگیز وایکینگی در حال براندازی دولت اند.

مضمون طبقاتی این جنبش در اقلیم کردستان در گفته‌ی آن پیشمرگ تهیدستی متبلور می‌شود که زمانی گفته بود: "من از داعش نمی‌ترسم، ترس من از بدهی ام به صاحبخانه‌ است".

درک این امر دشوار نیست که اگر بجای چند دوجین شرکت کننده، چند صد و یا چند هزار نفر برای حمایت از خواستۀ کارگران جمع می شدند، این اتفاق میتوانست بر توازن قوای داخل جلسه هیأت داوری و به نفع خواست کارگران به مراتب بیشتر تاثیر گذار باشد. آن عضو پادوی سرمایه در هیأت داوری دیگر نمی توانست در مقابل این پرسش که "آیا صدای تظاهر کنندگان را شنیدید یا نه" بیشرمانه پاسخ دهد که "ما تنها صدای خدا را می شنویم".

هیچ چیز بدیهی تر از این نیست که هر رسانه بورژوائی که به طبقه کارگر روی می آورد دنبال تحقق برخی امیال مشخص است. هیچ و هیچ رسانه بورژوائی بدون نفع معینی برای طبقه و یا گروهبندی طبقاتی خویش به طبقه کارگر روی نمی آورد. نه فقط رسانه ها، بلکه حتی فعالین جنبشهای رنگارنگ بورژوائی نیز به همین سیاق عمل می کنند. چه خود متعلق به چپ رادیکال و با موهای رنگین کمانی باشند و چه متعلق به عدالتخواهان اسلامی با ریش و تسبیح. 

حقیقتا این فعالان "کارگری" و دانشجوئی از کجا چنین اطمینانی را کسب کرده اند که استفاده از واکسنهای فایزر و کرونا یعنی سلامت عمومی جامعه؟

امروز جداره های ایدئولوژیک نظم حاکم ترک برداشته و موهوماتی همچون دموکراسی، فمنیسم، حقوق بشر و مدیای آزاد ... در حال فروریختن اند و لحظه ای فرا می رسد که جنبش انقلابی طبقه کارگر دوباره جان می گیرد و شبح کمونیسم در افق پدیدار می شود. و درست در همین لحظه سندیکای واحد و سندیکای هفت تپه به جای انعکاس اخبار این جنبش ... در فکر تحکیم پیوندهای خود با طبقه متوسط و تبلیغ مفاهیم ایدئولوژیک آنانند

اگر بودجه کواکس را عربستان و آلمان و هلند و استرالیا و انگلستان تأمین می کنند، حقیقتا چه خدمتی از سوی ایران انجام گرفته است که در ازای آن پاداش اجازه خرید واکسن را باید انتظار داشته باشد؟ آیا این خدمت همانی نیست که احمدی نژاد آن را رو کرده بود؟ آیا این وعده "اجازه خرید" در قبال تبدیل ایرانیان به موش آزمایشگاهی تولید واکسن فایزر بایونتک است؟

مجلس انقلابی چنان طرح بلند پروازانه ای را به میان کشیده است که تلافی یک ترور در مقابل آن کمرنگ ترین اقدام به نظر میرسد. حقیقتا چه نیازی به ترقه بازی امروز است وقتی که می شود در آینده آتشهائی بس بزرگ بر پا کرد. و باز هم البته آینده آینده است و هیچ کس نمی تواند زمان آن را پیش بینی کند. آدمها هم حافظه ای کوتاه مدت دارند. زمان خیلی از زخم ها را التیام می بخشد.

سالها پیش از به دست گرفتن زمام امور توسط دولت شیادان بنفش، از همان دوران دوم ریاست جمهوری احمدی نژاد معلوم شده بود که نظام دیگر قادر به ورود به چالشی سنگین با رقبا و دشمنان منطقه ای و جهانی خود نخواهد بود. در داخل قلمرو حکومتی اش، نظام به ارتشی در حال محاصره تبدیل شده بود که در دل آن ستون پنجم نیرومندی شکل گرفته بود که بی محابا به طرف مقابل گرا می داد.