گروسمن با این موافق بود که انحصار یک مشخصه مهم امپریالیسم بود. اما در حالی که لنین گستره و وسعت آن را توضیح داده بود، گروسمن به گونه ای سیستماتیک مکانیسم های اقتصادی ای را توضیح داد که از آن طریق انحصار به ویژه در شکل کنترل بر مناطق استعماری نرخ سود را بهبود می داد و بدین ترتیب گرایش کاپیتالیسم به فروپاشی را خنثی می کرد.

آسمان و ریسمان بافتن درباره خصوصی سازی "درست" یا "نادرست" و خصوصی سازی "اصولی" و مورد نظر رهبری و خصوصی سازی مورد نظر تکنوکرات ها و دولتمردان، گرهی از تناقضات نظری عدالت طلبی باز نمی کند. حتی این ایده جدیدتر را که عدالت طلبانی مثل میلاد گودرزی و وحید اشتری مطرح می کنند که اصلاحیه ی رهبری در مورد تبدیل اصل 44 به ضد اصل 44 زودهنگام بود و باید به زمانی واگذار می شد که ابتدا دولت و بخش خصوصی کارآمد می شدند... توهمات خرده بورژواهایی است که می خواهند جامعه و تاریخ را در ذهن خود دگرگون کنند.

نفس تازه کن ای جهان ستمدیده. آن کس که پا بر گلو می نهاد خود به نفس زدن افتاده است.

این عملیات های بسیار مرگبار سیا برچسب کودتا نمی خورند اما نمایش جنجالی دلقکها و بازیگران که این هفته در واشنگتن دیسی واقع شد یک کودتا است. چیزی که تنها به این دلیل ممکن است که آنها هیچگاه به مردم نگفتند که یک کودتا چیست. تنها در چنین صورتی است که می توانید به آنها بباورانید که یک مشت دیوانه با کلاه رعب انگیز وایکینگی در حال براندازی دولت اند.

مضمون طبقاتی این جنبش در اقلیم کردستان در گفته‌ی آن پیشمرگ تهیدستی متبلور می‌شود که زمانی گفته بود: "من از داعش نمی‌ترسم، ترس من از بدهی ام به صاحبخانه‌ است".

درک این امر دشوار نیست که اگر بجای چند دوجین شرکت کننده، چند صد و یا چند هزار نفر برای حمایت از خواستۀ کارگران جمع می شدند، این اتفاق میتوانست بر توازن قوای داخل جلسه هیأت داوری و به نفع خواست کارگران به مراتب بیشتر تاثیر گذار باشد. آن عضو پادوی سرمایه در هیأت داوری دیگر نمی توانست در مقابل این پرسش که "آیا صدای تظاهر کنندگان را شنیدید یا نه" بیشرمانه پاسخ دهد که "ما تنها صدای خدا را می شنویم".

هیچ چیز بدیهی تر از این نیست که هر رسانه بورژوائی که به طبقه کارگر روی می آورد دنبال تحقق برخی امیال مشخص است. هیچ و هیچ رسانه بورژوائی بدون نفع معینی برای طبقه و یا گروهبندی طبقاتی خویش به طبقه کارگر روی نمی آورد. نه فقط رسانه ها، بلکه حتی فعالین جنبشهای رنگارنگ بورژوائی نیز به همین سیاق عمل می کنند. چه خود متعلق به چپ رادیکال و با موهای رنگین کمانی باشند و چه متعلق به عدالتخواهان اسلامی با ریش و تسبیح. 

حقیقتا این فعالان "کارگری" و دانشجوئی از کجا چنین اطمینانی را کسب کرده اند که استفاده از واکسنهای فایزر و کرونا یعنی سلامت عمومی جامعه؟

امروز جداره های ایدئولوژیک نظم حاکم ترک برداشته و موهوماتی همچون دموکراسی، فمنیسم، حقوق بشر و مدیای آزاد ... در حال فروریختن اند و لحظه ای فرا می رسد که جنبش انقلابی طبقه کارگر دوباره جان می گیرد و شبح کمونیسم در افق پدیدار می شود. و درست در همین لحظه سندیکای واحد و سندیکای هفت تپه به جای انعکاس اخبار این جنبش ... در فکر تحکیم پیوندهای خود با طبقه متوسط و تبلیغ مفاهیم ایدئولوژیک آنانند

اگر بودجه کواکس را عربستان و آلمان و هلند و استرالیا و انگلستان تأمین می کنند، حقیقتا چه خدمتی از سوی ایران انجام گرفته است که در ازای آن پاداش اجازه خرید واکسن را باید انتظار داشته باشد؟ آیا این خدمت همانی نیست که احمدی نژاد آن را رو کرده بود؟ آیا این وعده "اجازه خرید" در قبال تبدیل ایرانیان به موش آزمایشگاهی تولید واکسن فایزر بایونتک است؟

مجلس انقلابی چنان طرح بلند پروازانه ای را به میان کشیده است که تلافی یک ترور در مقابل آن کمرنگ ترین اقدام به نظر میرسد. حقیقتا چه نیازی به ترقه بازی امروز است وقتی که می شود در آینده آتشهائی بس بزرگ بر پا کرد. و باز هم البته آینده آینده است و هیچ کس نمی تواند زمان آن را پیش بینی کند. آدمها هم حافظه ای کوتاه مدت دارند. زمان خیلی از زخم ها را التیام می بخشد.

سالها پیش از به دست گرفتن زمام امور توسط دولت شیادان بنفش، از همان دوران دوم ریاست جمهوری احمدی نژاد معلوم شده بود که نظام دیگر قادر به ورود به چالشی سنگین با رقبا و دشمنان منطقه ای و جهانی خود نخواهد بود. در داخل قلمرو حکومتی اش، نظام به ارتشی در حال محاصره تبدیل شده بود که در دل آن ستون پنجم نیرومندی شکل گرفته بود که بی محابا به طرف مقابل گرا می داد.

حقیقت این است که ترور فخری زاده برای کشاندن ایران به جنگی با آمریکا صورت نگرفت. طراحان ترور می دانستند که از سوی جمهوری اسلامی واکنشی در خور دریافت نخواهند کرد. محاسبه واقعی طراحان ترور این بود و هست که همانطور که واقعه انفجار نظنز بی پاسخ ماند، ترور فخری زاده نیز پاسخی درخور به دنبال نخواهد داشت.

گفتاری در باب زمینه ها و نتایج نبرد تاریخی در حال وقوع در آمریکا در جستجوی یافتن پاسخ به برخی مسائل کلیدی. دمکراسی کامل یا کاملترین دولت بورژائی؟ ترامپ "فاشیست" و دمکراتهای آنتی فاشیست؟ کدام نتایج جهانی و داخلی به پایان جنگ قدرت گره خورده اند؟

برای اولین بار دیدم که مبارزه برای رهایی زنان یک تجربه واقعی و زنده بوده است. مباحث مربوط به حقوق زنان در جمهوری شوروی، برخلاف مباحث آپوزیسیون کارگری و چپ، به سختی در خارج از محافل آکادمیک شناخته شده است. این شکاف در دانش ما به این معنی است که ما درک کاملی از انقلاب و جامعه پس از آن نداریم. این بی اطلاعی تجربه خارق العاده اوج مبارزه برای حقوق زنان در تاریخ انقلابی را به دانشگاهیان فمینیست می سپارد و این باید اصلاح شود

گفتاری در باب زمینه ها و دلایل وقوع جنگ دوم قره باغ و آرایش نیروهای درگیر، قبل و بعد از جنگ

مایکل کوهن، یک دمکرات، در توئیتی نوشت: "من بسیاری از دمکراتها را می شناسم که حال شروع به سرزنش حزب برای آنچه امشب اتفاق افتاد خواهند پرداخت... اما اینطور نیست که آمریکائی ها ندانند که ترامپ کیست. شاید مشکل دمکراتها نیستند. مشکل رأی دهندگان اند"

خودویژگی پایه اجتماعی ترامپ اساسا در حضور بورژوازی روستائی و زمینداران بزرگ و مسیحیان صهیونیست و نژادپرستها قابل تبیین نیست. همه اینها البته بخشهائی از پایه اجتماعی ترامپ را تشکیل می دهند. اما همه اینها در جمع نه قادر به جابجائی قدرت در سطح ریاست جمهوری اند و نه اصولا جمعیتی 70 میلیونی و بیشتر را شکل می دهند...خود ویژگی  ترامپیسم در این بود و هست که او توانست به این مجموعه ارتجاعی بخش عظیمی از نیروهائی را نیز اضافه کند که در دوران گلوبالیسم خانه خراب شده اند.

تربیت من طوری بود که یک بانو باشم و بانو ها هم فحش نمی دهند. اما fuck these motherfuckers to hell برای کاری که با من و امثال من و کشور کرده اند. تمام آن چیزی که ما آمریکائی های ساده می خواستیم تکه ای از زمین برای تشکیل یک خانواده بود و شغلی برای پرداختن صورتحسابها و حداقل کمی هم توهم داشتن آزادی و حتی همین هم برای این انگلهای انسانی زیادی بود. آنها همه چیز را می خواهند، فکر، بدن و روح را. لعنت بر آنها. لعنت بر همه آنها"

این که چه مقدار از این میزانِ کمِ فاکتورِ هزینه ی کار باید به نیاز پایه ای مسکن اختصاص یابد، با توجه به امکانات مالی مزدبگیران تعیین نمی شود. این بخش که همیشه بزرگترین رقم پرداختی خانواده را تشکیل می دهد، در واقع به مطالبۀ استثمارگرانۀ یک طبقۀ انگل از سرمایه دارانِ مالیِ صاحب زمین وابسته است. مزدبگیران با کارشان نه تنها باید برای سرمایه ی کارفرمایشان ارزش اضافه تولید کنند، و به سرمایه تضمین دهند که با پرداخت مزد و هزینه های دیگر همچنان سودآور خواهد بود، بلکه با همین درآمدِ کارشان باید سودآوری مالکیت زمین به منزله سرمایه موهومی را نیز تضمین نمایند.