فرانسه عملاً بدون دولت است؛ دولت استارمر در بریتانیا با دشواری‌های فراوان روبه‌روست و اکثریتِ پشت‌سر مرتس در آلمان نیز شکننده است. شاخص‌های اقتصادی در هر سه کشور در رکود به‌سر می‌برد. ایتالیا نیز تنها تا حدی به لطف برنامه‌ی ملی احیا و تاب‌آوری (Pnrr) سر پا مانده است.

با این حال، بورس‌های پاریس، لندن، فرانکفورت و میلان در حال صعودند. چرا؟

پاسخ ساده است: ارزش شرکت‌های بورسی با تزریق نقدینگی از سوی صندوق‌های عظیم مالی (عمدتاً آمریکایی) تغذیه می‌شود.

پس از ملیسا بی بی سی اینترنشنال نوشت:‌

«ابعاد ویرانی های طوفان ملیسا بعد از عبور از جامائیکا، هائیتی و کوبا با ۳۴ قربانی آشکار می‌شود .» دقت می‌کنید. قلم بدستان روسپی روباه پیر چگونه از اعلام ارقام متفاوت قربانیان در کشورهای مختلف طفره می‌روند و همه قربانیان را در یک گونی می ریزند تا موفقیت کوبا عیان نشود؟ آن هم فقط چند روز پس از قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل با رأی ۱۶۵ کشور علیه تحریمهای آمریکا

آنچه این گسست قطعی با چپ را به ضرورتی به معنای واقعی کلمه حیاتی تبدیل می کرد عروج طغیان ارتجاعی جنبش سبز بود که برای همیشه امکان رویش کمونیسم مبارزه جوی طبقاتی از دل صف بندی های موجود چپ را از میان برده و بنیانهای ایدئولوژیک تمام چپ ایران را به کلی دگرگون کرده و بر مبانی لیبرالیسم قرار داد. امری که در جنبش کارگری نیز به همان ترتیب بازتاب خود را می یافت. برای ما مسلم شده بود که تکوین کمونیسم معاصر دیگر نه در درون چپ بلکه در تقابل با آن و نه در نتیجه انکشاف خودبخودی جنبش کارگری بلکه در نتیجه دخالتگری آگاهانه و مستقل کمونیستی در آن امکانپذیر خواهد بود. سیر تکوین جریان کمونیستی به عنوان سازمانی متمایز از چپ برای کمونیسم معاصر به جریان افتاد و سرانجام مدت زمانی بعد به تشکیل سازمان تدارک کمونیستی منجر شد.

جواد ظریف و آناتولی چوبایس، مرد کوچولوی با بمب و بمب اتمی اسلامی، بررسی موردی دستیابی کره شمالی و پاکستان به بمب اتمی. اوکراین بی بمب و آفریقای جنوبی بی بمب. چرا اوکراین و آفریقای جنوبی تسلیحات اتمی خود را واگذار کردند؟ ملزومات بازدارندگی مبتنی بر توازن وحشت کدامند؟ کدام بازدارندگی آینده و کدام تحول فی الحال در مباحثه بر سر بمب اتمی دنبال می شوند؟

جالب این که ماچادو که جایزه نوبل و جایزه به همان اندازه مزخرف ساخاروف را به‌خاطر «مقاومت در برابر دیکتاتوری» دریافت کرده است حتی یک روز نیز در زندان به سر نبرده است. آن هم علیرغم سالها مبارزه علیه چاوز و نیکلاس مادورو، دخالت در توطئه علیه دولت ونزوئلا، درخواست تحریم های سخت تر و فراخوان هایش برای «دخالت بشردوستانه» به امید یک تهاجم آمریکائی که باید راه او برای قدرت را هموار می‌کرد.

بخشی از جامعه که این روزها به خیابان آمده – کارگران، دانشجویان، معلمان، والدین و غیره – کاملاً خارج از چارچوب‌های سیاسی سنتی و باصطلاح «سیاست رسمی» و قواعد و مرزهای سازمانی و ایدئولوژیک آن عمل کرده است. ادامه‌ی این جنبش‌ها (نه فقط برای فلسطین بلکه علیه همه‌ی بی‌عدالتی‌ها) در درون پارامترهای سیاسی موجود ممکن نیست. و خودِ مردم نیز این را به‌خوبی می‌دانند؛ به همین دلیل، این توده‌ها نه رأی خواهند داد و نه تمایلی به حمایت از سیاستمدارانی دارند که آن‌ها را بخشی از حاکمیت می‌دانند.

غزه، ژئوپلیتیک جنگ و انقلاب دو سال پس از قیام ۷ اکتبر

بازبینی یک مقطع تعیین کننده در دگردیسی تاریخی چپ انقلابی به چپ سوسیال امپریالیست با بررسی تحولات منجر به نخستین انشعاب در حزب کمونیست کارگری

تشدید تضادها در سطح جهانی کدام روندها را تسریع و کدام روندها را صراحت بخشیده است. رابطه بین نبرد خیابانی در پوکروفسک و کنفرانس شانگهای و سالگرد جنگ دوم جهانی و بلوا در نپال و زورآزمایی در کاریبیک و بمباران یمن و قطر و تغییر نام وزارت دفاع آمریکا به وزارت جنگ و سقوط دولت فرانسه چیست؟ ایران در کجای این بلبشو قرار دارد؟ چرا هراس از سوریه شدن ایران به انفعال در مبارزه طبقاتی می انجامد و چرا بدیل اوکراین شدن ایران با سوریه شدن آن متفاوت است. تفاوت بین عروج هرج و مرج و فروپاشی با عروج لیبرال-فاشیسم در چیست و چرا رؤیای تبدیل ایران به الدورادو خطرناکترین تهدید برای جامعه ایران است.

رفیق ما می‌گوید رئیس جمهور و رهبر و همه و همه از وضعیت اعلام نارضایتی می‌کنند تا معلوم نشود که مسئول این فلاکت کیست. البته که این حکم درست است. اما او متوجه نیست که جهش از این حکم درست بلافاصله به اعلام این حکم بعدی که «مسئول این فاجعه بورژوازی است که افسار شما در دستان اوست» هیچ کمکی نه به شناخت موضوع می‌کند و نه به پیدا کردن راهی برای مقابله با آن. کمکی به شناخت موضوع نمی‌کند به این دلیل که بورژوازی مسئول نه فقط این فاجعه، بلکه مسئول تمام وضعیت کنونی است.

اکثر اساتید اقتصاد میگن که انرژی و مواد اولیه خیلی ارزونه و باید گران بشه و در هر موردی موافق گرانسازی هستن ولی وقتی به دستمزد کارگر میرسن مخالف شدید افزایش دستمزد کارگر بیچاره هستن و اونو باعث بدبختی تولید و افزایش تورم میدونن! در حالیکه دستمزد کارگر فقط ۵ درصد از هزینه تولیده!

این اگه اصول دزدی از فقرا نیست پس چیه؟

در چنین شرایطی است که آقای چنگی با وجود اذعان به موقتی بودن کارگران کارخانه خودش، اصل اول مدیریت را یادآور می شود با این مضمون که "هر کسی را که نمی توانی اخراج کنی، استخدام نکن" و مدعی است که حتی اگر کارگری کارفرما را بزند، کارخانه اش را آتش بزند و تا مرز مرگ از پا درش بیاورد، مطابق قانون کار ایران، کارفرما حق اخراجش را ندارد!!!

صد در صد سهام متروی تهران متعلق به شهرداری تهران میباشد، دولت نیز مواظف است ۵۰ درصد از هزینه‌های مترو تهران را در قالب سوبسید تقبل کند. در کنار این درآمد ها، می‌توان درآمد های جانبی از جمله تبلیغات درون واگن ها، سالن ایستگاه‌ها و گیت، حتی دیوار ورودی ریل قطار ها را هم باید در نظر گرفت، به اینان اجاره دادن سالن های اصلی مترو را هم اضافه کنید. درآمدهای سرسام آوری که شاید کمتر کسی به آن توجه کرده (آمار و ارقام دقیقی از میزان درآمد مترو از این کانالها درآمدی تاکنون ارائه نگردیده) حال با مقایسه رقم هزینه بلیط مترو با دیگر ارقام در حال جابجایی در ایران ابعادی از چکونگی توزیع ثروت اجتماعی روشن می‌شود که تنها می‌توان عنوان فاجعه را برای آن برگزید.

درباره اهمیت اجلاس سران روسیه و آمریکا در آلاسکا

تحول در قفقاز جنوبی بر چه متنی واقع می شود؟ ربط آن به جنگ اوکراین چیست؟ وزن آن در دیدار تاریخی ترامپ و پوتین چیست؟ واکنش نهایی ایران چه خواهد بود و کدام نتایج ایدئولوژیک را به همراه خواهد داشت؟

گفتاری در باب تحول زنگزور از دید سه جریان عمده در مبارزه طبقاتی در ایران: بورژوازی ملی و تمامیت ارضی و ژئوپلیتیک منطقه ای، بورژوازی ترانس آتلانتیک و دمکراسی و لیبرالیسم و فرصتهای اقتصادی، طبقه کارگر و چشم اندازهای مبارزه سوسیالیستی

برای غسل تعمید پاشینیان مزدور سیا و علی‌اف چماقدار صهیونیسم و ترامپ لمپن آب زلال چشمه فردوسی و حافظ بر سرشان می ریزد تا سرانجام برای یکی از خطرناکترین تحولات منطقه عنوان «کریدور ترامپ برای صلح و شکوفایی بین‌المللی» را به کار بگیرد و افاضه کند که خواجه نصیر طوسی گفته است از شر برای «خیر عامه» استفاده کنید و آغوشتان را برای کریدور زنگزور باز کنید که حلال همه مشکلات و بدبختی های ما الّا و بلا همان است و بس.

تشدید تضادها و تسریع روند جدالهای تاریخی-جهانی، جنگ در ایران به مثابه جبهه ای از این نبرد جهانی، احتمال وقوع مجدد جنگ در ایران به مثابه حلقه ضعیف زنجیره کشورهایی که موضوع جدال تاریخی-جهانی اند، چرا قدرت دوگانه حاکم جامعه را به سوی انهدام می برد و سیاست ورزی کمونیستی چگونه می‌تواند به ایفای نقش در این دوران متلاطم بپردازد.

"چپ هرگز نفهمید" یادداشتی است به قلم اکبر منتجبی سردبیر سازندگی که انقلاب ۵۷ را آنهم درست زمانی که "کشور بر لبه یک رنسانس ایستاده بود"، به شدت محکوم می کند و در خیانت چپها به کشور و فریب خوردن کارگران با مواضع سریال مو به مو همراهی می کند. در آن سوی جدال و در میان روزنامه ها و کانالهای "جریان انقلابی"، کیهان با سرتیتر "چرا ساواک را مهربان نشان می دهید و تاریخ را تحریف می کنید؟" علاوه بر انتقاد از تطهیر چهره ساواک، از نقش کمرنگ خمینی و طرفدارانش در سریال گلایه می کند!

افزایش قیمت سوخت در کشوری که  تولیدکننده نفت است، موجی از اعتراضات را برانگیخته است. امری که در بستر بحران بدهی ها شکل میکیرند.

پایان وضعیت کنونی تنها می‌تواند به انهدام جامعه منجر شود. وضعیتی که تنها دو گزینه در آن قابل تصور است. یا این قدرت دوگانه‌ی درون حاکمیت همچنان پابرجا باقی می‌ماند که معنای آن تداوم بن‌بست کنونی، محو کامل اقتدار حکمرانی، افزایش قدرت نیروهای واگرا در جامعه و سرانجام انهدام جامعه خواهد بود و یا جریانِ هژمونِ درون طبقه‌ی حاکمه، جریان ترانس آتلانتیک، با تمام اهرمهای اقتصادی، اداری و ایدئولوژیکش این جنگ فرسایشیِ دیرینه‌‌ی درون حاکمیت را به طور قطعی به نفع خود خاتمه خواهد داد و با حذف یا مقهور نمودن جریان مقابل تماماً به تحقق سیاست‌های خویش موفق خواهد شد. نتیجه این تحول نیز انهدام جامعه خواهد بود، با این تفاوت که در چنین حالتی انهدام با مشارکت جریان حاکم واقع خواهد شد.

قطعی نوبتی برق و آب و گاز این روزها اصلا عادی نیست. داد مردم کم کم داره در میاد. زندگی روزمره مختل شده و پدر کسب و کارهای خرد هم درآمده. در حال حاضر حتی بیشتر از اسرائیل مردم از انرژی حرف میزنند و از خرابی وسایل برقی و خساراتی که در نتیجه این قطعیها می بینند.

این جنگ به دلیل «آتش‌بس» فعلی به هیچ وجه پایان نیافته است – تنها ابزارهای به کار گرفته شده تغییر کرده‌اند. همچنان از یک سو اهداف جغرافیایی/ژئوپلیتیکی مطرح است. اما از سوی دیگر، مسئله اصلی جلوگیری از افول یا پایان امپراتوری مالی آمریکاست.

نمی‌توان از اظهارات آن ابله در مقام رئیس جمهور یک کشور ۸۵ میلیونی دو هفته پس از ترور مهمان وی در روز سوگندش و در درون خانه اش شرمنده نشد که «آمریکا باید اول ما را آدم حساب کنه» و بعد از جنگ دوازده روزه هم «ترامپ می‌تواند صلح و امنیت را به منطقه بیاورد». برای این اظهارات نه تنها گوساله های رسانه ای وفاقی باید شرمنده باشند، آن برانداز لمپن هم اگر شرم می‌شناخت باید شرمنده می شد. آن سرنگونی‌طلب سوپر رادیکال چپ هم باید شرمنده می‌شد. کارگر و پرستار شریف و کمونیست مبارز هم باید شرمنده می‌شد که چرا نتوانسته است مانع چنین سقوطی در جامعه شود.

تشدید جدال طبقاتی پس از جنگ، وفاق یا گذار مبارزه فراکسیونهای متخاصم طبقه حاکمه از نبرد جناح ها به سوی قدرت دوگانه، تغییر ماهیت جنگهای معاصر از جنگ سرزمینی به جنگی بر سر بود و نبود و انعکاس آن در رابطه بین قطبهای قدرت دوگانه در طبقه حاکم، انهدام جامعه به مثابه خروجی نبرد در قدرت دوگانه، ضرورت و امکان گذار فوری به وضعیت قدرت سه گانه، تشکیل قدرت اجتماعی سوم به مثابه عامل حفظ جامعه و رفع قدرت دوگانه کنونی، دو مؤلفه اصلی تکوین قدرت سه گانه: منکوب کردن فاشیسم صهیونیستی و ایادی آن، پیوند بین مؤلفه طبقاتی با چشم انداز سیاسی…

یعنی همهٔ آن بندبازی‌ها با «اقتصاد سیاسی» و «طبقه» و به‌اصطلاح «نئولیبرالیسم» برای آن بود که به‌وقت مقتضی تکلیف کل هستی و کائنات را با یک تک‌عبارت مجعول اورینتالیستی – یعنی «اسلام سیاسی» – یکسره کند؟! آنهمه ادای بحث مارکسیستی درآورد و با آلبریتون از «قرائت نو» لاف زد و با پولانی ژست «تکامل» مارکسیسم گرفت که دست‌آخر سر از آخور برنارد هانری لویِ داعش‌دوستِ «اسرائیل»پرست دربیاورد؟