سرودی از مبارزات معدنچیان هارلن کانتی در ایالت کنتاکی آمریکا از اعتصاب سال 1931

در گزارشی که آژانس خبری ایالات متحدۀ آمریکا در واشنگتن بتاریخ 17 مه 1990 منتشر نمود، بنا بر شهادت پرسنل شاغل دهه 1960 در سفارت آمریکا در جاکارتا، سفارت ایالات متحده در جاکارتا حداقل در یک مورد لیستی شامل نام بیش از 5 هزار نفر از اعضا و هواداران حزب کمونیست را  در اختیار رژیم سوهارتو  قرارد داد که همگی به قتل رسیدند

از تکانه های عمیق ژئوپلیتیک و افول و عروج قدرتها و مرزهای لرزان جنگ و صلح

برلین باید در چارچوب یک خودمختاری باز استراتژیک به دنبال "مشارکت با متحدانی مانند ایالات متحده" باشد: باید به "مشکلات مشترک" پرداخت و با ارائۀ "ابزارهای تجاری جدید و مکانیسم های اجرایی سختگیرانه تر شرکای دشواری مانند چین" را به پذیرفتن "تجارت باز" وادار نمود.

این خبری مسرت بخش است که میتوان از برلین دریافت کرد. مردم برلین خیلی ساده یکی از راهکارهای حل بحران مسکن و یا لااقل کاهش فشار آن بر دوش توده محرومان جامعه را نشان دادند. آنها چیزی را پیش کشیدند که مدتهاست برای ایران به تابو تبدیل شده است و حرفی از آن نباید زد: مصادره. مصادره مجتمع های مسکونی...

در حالی که کلکتیو فلورانس به مثابه کارگران با قدرت واقعی در حال مبارزه است، سازماندهان یونایت کارگران را به عرصه لرزان پارلمانتاریستی هدایت می کنند. به جای برقراری پیوند با همکاران ایتالیائی شان، آنها نجات خود را به "امنیت ملی" بریتانیا پیوند می زنند.

رفقا، زمان عمل مشترک فرا رسیده است. زمان آن فرارسیده است که مشترکا به نبرد با دشمنان طبقاتی خویش برخیزیم؛ نیروی خود را یک کاسه کنیم؛ به تبادل نظر و مشورت با یکدیگر نشسته و به یاری همدیگر برخیزیم.

در قضیه افغانستان مسأله ایجاد یک مرکزیت از سوی طالبان و در مقابل، "فقدان مرکزیت" نیست. چنین فقدان مرکزیتی یعنی جنگ داخلی ای خونین و چه بسا خونین تر از سوریه. بله این فاجعه ای خواهد بود به مراتب هولناک تر از قدرتگیری طالبان. آن اپوزیسیون امرالله صالح و احمد مسعود هم اگر قادر به کاری باشند، آن کار نه ایجاد یک افغانستان فدراتیو بلکه زدن جرقه یک چنین جنگ خونینی خواهد بود.

آنها منتقد بیعدالتیها و نابرابری های اجتماعی و جنگ طلبی ها و توسعه طلبی های امپریالیستی اند. اما آنها با توهماتشان نه تنها به مبارزه با این پدیده ها یاری نمی رسانند، بلکه فضا را مه آلود کرده و مانع شناخت حقایق می شوند. توهمات آنان زیانبارند چرا که از احزابی جنگ طلب که دست بر قضا برای هدایت ماشین دولتی یک قدرت امپریالیستی خیز برداشته اند انتظار گام برداشتن در جهت سیاستهائی صلح آمیز را به میان می کشند.

این شرایط به خودی خود آینده هفت‌تپه را باز هم بیشتر به خطر قرار می‌ اندازد و نتیجه مبارزات و اعتصابات پرقدرت کارگران که به خلع ید از بخش خصوصی و بازگردانی آن به دولت انجامید را به چالش می‌کشد. امر تضعیف شرکت های تولیدی توسط دولت و سرمایه‌داران خصوصی با همکاری یکدیگر، به منظور تسهیل شرایط واگذاری و ارزان فروش کردن شرکت های تولیدی به بخش خصوصی‌، سالهاست که سابقه دارد.

نشریۀ کمونیستی ایل مانیفستو به نقل از کارگران اعتراضی این اعتراض را به این شکل فرموله کرد: "بعدا سراع کارخانه های دیگر می آیند، موج های بعدی تعطیلی، بازسازی و اخراج کارگران در راه است، اگر حالا ما آنها را متوقف نکنیم، گام بعدی آنان اخراج های بیشتر است."

از دید این رفیق در جامعه سوسیالیستی دولت مقتدری وجود ندارد که بخواهد اجباری را به کسی روا دارد و مثلا تعیین نماید که چه نسبتی باید بین درآمد یک کارگر ساده با یک نماینده مجالس کشور برقرار باشد. اما او متوجه نیست که طرح مسئله مصادره زمین ها و املاک و یا الغای مالکیت خصوصی بر زمین، حتی در جامعه کنونی علاوه بر اینکه مستلزم اقتدار پرولتاریاست، محتاج به نوعی دولت مقتدر بورژوایی برای اجرای آن هم هست. وگرنه مالکین با خواهش و تمنا و درس اخلاق، املاک و زمین های خود را وگذار نمی کنند.

گفتاری در زمینه ابعاد تاریخی تحول جاری در افغانستان، افول آمریکا یا افول غرب و سرنوشت جهان سرمایه داری پس از پایان سرکردگی غرب.

گفتگو با وحید صمدی پیرامون ابعاد، نحوه و دلایل کشتار وسیح زندانیان سیاسی در سال 67. بخش پایانی گفتگو: نادرستی دلایل مطروحه از سوی اپوزیسیون بورژوائی، کدام اهداف از اعدامها تعقیب می شد؟

بی انصافی است که این "دلاوران آزاده" را بندگان اربابهای آن سوی دریاها بدانیم؟ مگر آن شیر بچه پنجشیر در زیر چتر حمایت قاسم سلیمانی بزرگ نشد؟ مگر او در ایران "انقلابی" آموزش ندید؟ درست است. اما ظریف هم زیر چتر سلیمانی بود و آن شیربچه آموزشش را نه در ایران، بلکه در "بریتانیای کبیر" ، در مدرسه نظامی سلطنتی سندهرست و در کالج سلطنتی به پایان رساند. همان کشوری که آن آقای دهباشی پادوی حسن روحانی و اربابش نیز به پایان رساندند. 

گفتگو با وحید صمدی در مورد علتهای وقوع کشتار زندانیان سیاسی در سال 1367: بخش دوم، اعدام چپ ها

لشگرکشی ناتو از همان آغاز اقدامی ارتجاعی در جهت گسترش سلطه امپریالیستی و تجدید آرایش منطقه خاورمیانه بود... دخالت شوروی برعکس، بخشی از تلاش گسترده ای بود که در قرن بیستم با انقلاب اکتبر بارزترین تبلور خود را یافت و سپس در مجموعه گسترده ای از جنبشهای سوسیالیستی و چپگرایانه در اقصی نقاط جهان ادامه یافت. کسی که تهاجم آمریکا و دخالت شوروی به افغانستان را همسان معرفی می کند، در حال تطهیر جنایتکاران استثمارگر و پاشیدن خاک به چشم زحمتکشان است.

گفتگو با وحید صمدی از بازماندگان کشتار 67، شاهدی از درون اوین و گوهر دشت، درباره چگونگی، ابعاد و دلایل اعدام گسترده زندانیان سیاسی در سال 1367

آنها در یک سوی جدال اسلام متعصب را می بینند و در سوی دیگر تمدن غربی را. اتحاد جماهیر شوروی در این تبیین مدافع تمدن غربی در برابر هجوم ملل وحشی جلوه گر می شود. وارونگی این تصویر با آنچه از زمان انترناسیونال 3 وارد سیاست خارجی شوروی انقلابی شده بود آشکار است

گفتاری در باب اهمیت تاریخی-جهانی تحولات افغانستان، نقش غرب و آمریکا در سرمایه داری جهانی و چشم اندازهای تیره افول اقتدار آمریکا برای کل سرمایه داری.

تفاوت "شهر" فرانسه 1871 با "شهر" در افغانستان 2021 در این بود که در یکی دم مسیحائی پرولتاریائی آرمانخواه جاری بود و در دیگری روح فساد بورژوازی منحط دوران زوال دمیده شد. اولی هنگام خطر نخست اسلحه را به سمت حاکمان فاسد خود برگرداند و ارتش متجاوز آلمان را پشت دروازه های پاریس متوقف کرد... و دومی رستاخیز خویش را از همان فاسدان انتظار کشید تا دروازه های شهرها را یکی پس از دیگری به روی ارتش ریشوهای طالب باز کند.

ناظران بسیاری وقایع کابل را تکرار سایگونی دیگر برای آمریکا تفسیر کرده اند. ظواهر نیز این را تأئید می کنند. شباهتها بیش از آنند که بتوان هذیانهائی از نوع اظهارات وزیر امور خارجه آمریکا را باور کرد مبنی بر این که آمریکا رسالت خود را در افغانستان با موفقیت به پایان رسانده است.

آیا کسی یک قتل عام مای لای از سربازان شوروی را می شناسد؟ آیا کسی گزارشی از بکارگیری آن گاز معروف "عامل نارنجی Agent Orange" از سوی نیروهای شوروی و کوبا دیده است؟ آیا کسی از سربازان شوروی شنیده است که "من بوی ناپالم در سحرگاه را دوست دارم"؟

دوران متلاطم تازه ای در سپهر سیاسی ایران آغاز شده است. دورانی که جدال نیروهای متخاصم درون طبقه حاکمه هر بار جامعه را در معرض مصافهای جدید قرار می دهد و نیروی آن را به فرسایش می برد. روش طبقه کارگر در این دوران چه باید باشد؟

نمی توانید پا به میدان وسیع اتحاد طبقاتی و اعتراضات خیابانی بگذارید بدون آنکه مواضع خود را در برابر ارتجاع جهانی روشن کنید. نمی توانید به مطالبات فراصنفی بیاندیشید بدون آنکه صف و شعارهای خود را از نیروهای مرتجع حاضر در خیابان تفکیک کرده باشید. مگر آنکه ساده لوحانه باور کرده باشید که این جنجال های "نه غزه نه لبنان" و "مرگ بر اصل ولایت فقیه" را برای رهائی طبقه کارگر به راه انداخته اند.