از سرمایه دارانه بودن این مناسبات به هیچ وجه نمی توان این نتیجه را گرفت که چین در ایجاد فجایع اجتماعی در کشورهای طرف رابطه اش نقش ایفا کرده است. کسی که چنین ادعائی می کند، باید آن را نشان دهد. در غیر این صورت انتساب چنین نقش فاجعه باری به چین، آن هم در مجادله با جیره خواران امپریالیسم بشر دوست و هنرپرور فرانسه و آمریکا و انگلیس و آلمان، فقط ریختن آب به آسیاب این پروپاگاند چین ستیزانه است.

از انقلاب اکتبر تا انقلابات رنگی آغاز قرن حاضر، چه چیز انقلابات پایان قرن نوزده و آغاز قرن بیست را از انقلابات بعدی متمایز می کرد؟ چگونه مفهوم انقلاب از امر رهائیبخش طبقه کارگر به ابزاری در دست بورژوازی برای استمرار نظام سرمایه داری تحول یافت؟

آیا طبقه کارگر می تواند به قدرت سیاسی بیندیشد؟ آیا در شرایط کنونی چشم اندازی برای پیدایش زمینه های وقوع انقلاب اجتماعی و تسخیر قدرت سیاسی از سوی طبقه کارگر هست؟ گفتاری در مطلوبیت و ضرورت استراتژی معطوف به انقلاب اجتماعی و برنامه پرولتاریائی

بدبختی اصلی این اپوزیسیون هم در همین است. آنها کسی را در مرکز آرایش سیاسی خود و به عنوان سمبل این ائتلاف یا "اتحاد" قرار داده اند که خود بیان کامل و رسائی از تناقضات است.... او به مثابه شاهزاده وارث سلطنتی است که تمرکز قدرت و مبارزه با واگرائی پیرامونی قلمرو کشوری از اصلی ترین شاخصهای آن را تشکیل می داد.... اما این سمبل باقی مانده از آن نظم سالهاست که وظیفه ای دیگر بر عهده گرفته است و آن هم به فروش رساندن خرده خرده آن میراث است.

همراه ما نیایند - آنانی که از اشک چشم کسان خود - دانه های زنجیر- برگردن دارند - دنبال ما نیایند، آنانکه در پوسته ی دلشان زنده اند.

تقابل بین بازار داخلی به مثابه حوزه انباشت تحت حفاظت دولت خودی و بازار جهانی، پایه مادی گرایشات مختلف درون طبقه بورژوازی را تشکیل می دهد ... نزد مارکس حرکت کل سرمایه های اجتماعی چیزی نیست جز مجموعه حرکتهای اجزاء مختلف و در عین حال مستقل تشکیل دهنده آن. و برآیند توازن قوای همین اجزاء مختلف تشکیل دهنده کل سرمایه اجتماعی است که گرایشات عمومی حاکم بر این یا آن دولت معین را نیز رقم می زند. گرایش به جهانی شدن و جهانی عمل کردن و درهای باز به همان اندازه یک جزء لاینفک این حرکتها است که گرایش به حفظ منافع در بازار خودی و دفاع از منافع ملی.

روشن است که اگر او دست به تبیین رابطه مشخص سرمایه داری ایران با سرمایه داری جهانی می زد نمی توانست به چنین نتیجه مهملی برسد که بورژوازی "ملی" یک اسطوره است. همه داده های مشخص اقتصادی بر وجود تضادهای معینی بین بورژوازی ایران و سرمایه داری جهانی حکایت می کردند. همچنان که در مورد هر بورژوازی دیگری در هر کشور دیگری چنین است. اما او به جای ورود به بررسی این تضادهای مشخص برای اثبات عدم امکان وجود یک بورژوازی ملی با انتقال بحث به سطح دیگری از انتزاع و به میان کشیدن "کل سرمایه اجتماعی" همراه با مفهوم کلی و عمومی "سرمایه انحصاری" و گره زدن انباشت سرمایه به آن، به انکار امکان انباشت سرمایه به طور کلی در بازار داخلی دست زد

برای پیامبران "انقلاب" که گمان می کنند می توانند آتش مبارزه طبقاتی را با دهانشان خاموش کنند....

انسان باید چشم خود را بر تحولات بسته باشد که این همه «مقاومتِ بورژوایی» در برابر امپریالیسم آمریکا را نبیند. چین و روسیه «مقاومتِ بورژوایی» نیستند؟ ایران و سوریه «مقاومتِ بورژوایی» نیستند؟ حتی سرکشی های گاه و بیگاه امثال ترکیه و آلمان در برابر اوامر ارباب «مقاومتِ بورژوایی» نیستند؟ همه اینها مقاومتند و حقیقتا هم مقاومتند. اینها می توانند کل آن امپراطوری را به سقوط بکشانند و دارند می کشند.

مساله ی اصلی، بر سر ساختاری شدن "بورس بازی" است، و برای مثال نه سوء مدیریت دولت در هدایت کردن این بازار به سمت تولید. اینجاست که تلاش های متعدد در یک دهه ی اخیر برای فراهم کردن بستر قانونی و اجتماعی بورس معنی می یابد. درست همانند پیکره ای که جناح های مختلف بورژوازی، قاعدتا به نفع خود، مشغول پیرایش و تراشیدن مجدد آن هستند.

تا اینجا، کارگران هفت تپه کاری کردند کارستان. خلع ید از یک مالک خصوصی در کشوری که محافظت از مالکیت خصوصی در آن حتی دقیق تر، قاطع تر و موشکافانه تر از کشورهای مهد سرمایه داری است، کاری است سترگ.

حقیقت تلخ این است که کمونیستها در این میدان نبرد نقشی را که باید ایفا نمی کنند. نه در عرصه میدانی و نه در سپهر سیاسی. نه از بسیج مادی نیرو به اندازه کافی در تقویت مبارزات کارگران نشانی می توان یافت و نه حتی از حجم قابل توجهی از ادبیات سیاسی در دفاع از کارگران و در مقابله توفنده با دشمنان و دوستان دروغین کارگران.

اگر بخواهیم با اغماض در حق عدالت طلبان از آنچه مارکس درباره پرودون می گوید اقتباس کنیم باید بگوییم که: از نظر عدالت طلب "انحصار خوب است، زیرا یک مقوله سیاسی است. یعنی یکی از تجلیات الهی است. رقابت خوب است، زیرا آن نیز یک مقوله اقتصادی است. ولی آنچه خوب نیست، واقعیت انحصار و رقابت است و از آن بدتر اینکه رقابت و انحصار متقابلا یکدیگر را فرو می بلعند.

گروسمن با این موافق بود که انحصار یک مشخصه مهم امپریالیسم بود. اما در حالی که لنین گستره و وسعت آن را توضیح داده بود، گروسمن به گونه ای سیستماتیک مکانیسم های اقتصادی ای را توضیح داد که از آن طریق انحصار به ویژه در شکل کنترل بر مناطق استعماری نرخ سود را بهبود می داد و بدین ترتیب گرایش کاپیتالیسم به فروپاشی را خنثی می کرد.

آسمان و ریسمان بافتن درباره خصوصی سازی "درست" یا "نادرست" و خصوصی سازی "اصولی" و مورد نظر رهبری و خصوصی سازی مورد نظر تکنوکرات ها و دولتمردان، گرهی از تناقضات نظری عدالت طلبی باز نمی کند. حتی این ایده جدیدتر را که عدالت طلبانی مثل میلاد گودرزی و وحید اشتری مطرح می کنند که اصلاحیه ی رهبری در مورد تبدیل اصل 44 به ضد اصل 44 زودهنگام بود و باید به زمانی واگذار می شد که ابتدا دولت و بخش خصوصی کارآمد می شدند... توهمات خرده بورژواهایی است که می خواهند جامعه و تاریخ را در ذهن خود دگرگون کنند.

نفس تازه کن ای جهان ستمدیده. آن کس که پا بر گلو می نهاد خود به نفس زدن افتاده است.

این عملیات های بسیار مرگبار سیا برچسب کودتا نمی خورند اما نمایش جنجالی دلقکها و بازیگران که این هفته در واشنگتن دیسی واقع شد یک کودتا است. چیزی که تنها به این دلیل ممکن است که آنها هیچگاه به مردم نگفتند که یک کودتا چیست. تنها در چنین صورتی است که می توانید به آنها بباورانید که یک مشت دیوانه با کلاه رعب انگیز وایکینگی در حال براندازی دولت اند.

مضمون طبقاتی این جنبش در اقلیم کردستان در گفته‌ی آن پیشمرگ تهیدستی متبلور می‌شود که زمانی گفته بود: "من از داعش نمی‌ترسم، ترس من از بدهی ام به صاحبخانه‌ است".

درک این امر دشوار نیست که اگر بجای چند دوجین شرکت کننده، چند صد و یا چند هزار نفر برای حمایت از خواستۀ کارگران جمع می شدند، این اتفاق میتوانست بر توازن قوای داخل جلسه هیأت داوری و به نفع خواست کارگران به مراتب بیشتر تاثیر گذار باشد. آن عضو پادوی سرمایه در هیأت داوری دیگر نمی توانست در مقابل این پرسش که "آیا صدای تظاهر کنندگان را شنیدید یا نه" بیشرمانه پاسخ دهد که "ما تنها صدای خدا را می شنویم".

هیچ چیز بدیهی تر از این نیست که هر رسانه بورژوائی که به طبقه کارگر روی می آورد دنبال تحقق برخی امیال مشخص است. هیچ و هیچ رسانه بورژوائی بدون نفع معینی برای طبقه و یا گروهبندی طبقاتی خویش به طبقه کارگر روی نمی آورد. نه فقط رسانه ها، بلکه حتی فعالین جنبشهای رنگارنگ بورژوائی نیز به همین سیاق عمل می کنند. چه خود متعلق به چپ رادیکال و با موهای رنگین کمانی باشند و چه متعلق به عدالتخواهان اسلامی با ریش و تسبیح.