کشور آنان، هائیتی، به طور ویژه ای مورد تفقد و رسیدگی ایالات متحده آمریکا قرار داشت و برای دوره ای پس از زلزله سال 2010 حتی با مأموریت ویژه سازمان ملل توسط بنیاد بیل کلینتون سرپرستی نیز می شد. مسائل و مشکلات کوچکی از این دوران سیادت دمکراسی در هائیتی باقی مانده اند که مردم آنجا را به فرار سوق می دهند. مشکلات "کوچکی" از قبیل گرسنگی و عدم دسترسی به دارو.

اول ماه مه را همراه با دوستان، رفقا، خانواده ها، هم محلی ها، همکاران به فرصتی بدل کنیم برای یادآوری آن انتظارات بزرگ و بازگشت رؤیای کمونیسم به جهان واقعی. بدون تلاش برای تحقق آن رؤیا، نظم مرگبار کنونی تغییر نخواهد کرد و بدون تحقق آن رؤیا، در آینده ای نه چندان دور، جهان برای همگان قابل زیست نخواهد بود. همچنان که امروز برای انبوه عظیمی از محرومان قابل زیست نیست.

9 سال از مجازات جولین آسانژ می گذرد. مجازات آسانژ مجازات ژوزنالیسم منتقدی است که زمانی قرار بود وجدان بورژوازی باشد. بورژوازی وجدان خود را به محاکمه می کشد. آسانژ آئینه ای بود در مقابل بورژوازی که چهره واقعی آن را نشان می داد. این آئینه باید در هم شکسته می شد. اکنون دو سال است که او در زندانی امنیتی در انگلستان حبس شده است. این کلیپ نشان می دهد چرا.

بیش از 250 میلیون کارگر و دهقان در روزهای 26 و 27 نوامبر در اعتصاباتی که به فراخوان اتحادیه های کارگری و دهقانی برگزار شده بود شرکت کردند.

خلقی با فرزند خود وداع میگوید. فرزندی برای تمام ستمدیدگان جهان، برای فلسطینیانی که پرچمشان در کنار پیکر بی جان او سخن می گفت، برای کودکان ونزوئلا و کوبا و بولیوی و زاغه های سووتو و برای توده های کارگر ناپولی. 

دوم مه سالگرد کشتار مردم ادسا در ساختمان اتحادیه کارگری این شهر است. کشتاری در امتداد کشتارهای جنبش رژیم چنجی "میدان" در اوکراین. 

کودتاچیان بولیوی شاید فراموش کرده بودند که بولیوی فقط سرزمین کودتا نیست. سرزمین مقاومت توده ای در برابر کودتاچیان و به خاک مالیدن پوزۀ کودتاچیان نیز هست. 

کودتای لیبرال-فاشیستی بولیوی با مقاومت توده ای روبرو می شود. 

سرانجام پس از سالها حاکمیت "پوپولیسم"، دمکراسی به بولیوی بازگشت.

 سوسیالیسم یا سرمایه داری؟ کدامیک مسئول وضعیت نابسامان امروز ونزوئلا هستند؟