ملاحظات انتقادی چامسکی پیرامون قهر دمکراتیک دولتی [در حقیقت] یک عقب نشینی دائم از رجزخوانیهای دهان پر کن اولیه در بارۀ محو آتی آن است که وی در گام اول با نگاه به ایده آلهای آزادیخواهانه اش پیامبرگونه وعده آن را داده است

148 سال قبل در تاریخ 18 مارس 1871 اعلامیۀ موجودیت کمون پاریس منتشر شد. کمون پاریس بعنوان اولین انقلاب پرولتری جهان در تاریخ ثبت شده است. در نتیجۀ این انقلاب  دولت بورژوائی سرنگون شد و دولت طبقۀ کارگر زمام امور را بدست گرفت.

گوایدو مهره ای سوخته است. و آمریکا بیهوده او را به درون لانه شیرها نفرستاد. او باید با دستگیریش دوباره نقشی مفید پیدا می کرد. نقشی برای تحریک آمریکا به مداخله

اپوزیسیون جمهوری اسلامی به انتهای خط رسیده است و جمهوری اسلامی با همه بحران ها و فساد موجود در آن و با همه فلاکتی که به نمایندگی از آقازاده ها و الیگارش ها به جامعه تحمیل کرده، حتی برای بخش های متوسط بورژوازی ایران هم تبدیل به تنها گزینه عملا موجود شده است.

برای پرولتاریای ونزوئلا و در نسبت آن برای کل پرولتاریای جهان دریچه‌ای به سوسیالیسم گشوده شده است. اوضاع و احوال فریاد برآورده‌اند که «رودس همین جاست»؛ طبقه‌ی کارگر ونزوئلا و «راننده اتوبوس»اش راهی جز پیش‌روی ندارند؛ چرا که طبیعت از خلاء نفرت دارد و اگر آن‌ها موفق به انجام این کار نشوند، دموکراسی این بار با شقاوتی به مراتب بیشتر…

به عبارتی، شاهزاده پهلوی اکنون سمبل ائتلافی گسترده از همه نیروهائی است که پدر بزرگ وی برای تشکیل دولت مرکزی مقتدر مقاومت همه آنها را در هم شکسته و بنیانهای دولت مدرن سرمایه داری در ایران را پایه گذاری نموده بود. با به عبارتی دیگر، سمبل کوکاکولا اکنون در خدمت مارکتینگ آبدوغ خیار قرار گرفته است.

در روزی که در بیش از 130 شهر دنیا، از لندن و نیویورک تا باکو و کلکته و بنگالور و تهران و تا مسکو و برلین و فرانکفورت، صف اعتراض به تعرض ارتجاع امپریالیستی – ضد کمونیستی به خیابان می آید، آنها به نام دفاع از طبقه کارگر ایران به پشت توده کارگران ونزوئلا، به پشت کوبای سوسیالیستی و به…

دست کم گرفتن حریف – و در این مورد با توجه به سیر انکشاف جدال، دشمن - یک خطای اساسی است. بنظر میرسد که راست کاری بجز تکرار این اشتباه گذشته را فرا نگرفته است. آیا ایالات متحده نیز همین اشتباه را مرتکب خواهد شد؟

می‌توان از طلیعه‌های یک دوره‌ی بحران فراگیر اجتماعی در مبارزه‌ی طبقاتی ایران سخن گفت. دوره‌ی بحرانی انقلابی که درنهایت -گرچه با فرازوفرودهایی گذرا- انقلاب اجتماعی را دیگربار در صدر دستورکار نیروهای انقلابی تاریخ قرار می‌دهد.

پس از این که آنارشیست هنرمند انتزاع ساز کارش را با تبدیل اقتصاد سرمایه داری به یک رابطه سلطه خالی از محتوا و یک طرفه به پایان رساند، حالا می تواند از عبارت "حاکمیت مردم" کلمۀ "حاکمیت" را صاف و ساده کنار بگذارد و به جای آن "درک"ی از دموکراسی به مثابه نظامی قرار دهد که چیزی جز دعوت از…

 شاید این سعادت بزرگ نصیب ما شود که هم آخرین انقلاب چپگرای قرن بیستم را تجربه کرده باشیم و هم نخستین انقلاب حقیقی قرن تازه، قرن بیست و یکم، را. چنین انقلابی دیگر فقط یک انقلاب چپگرا نخواهد بود، انقلابی خواهد بود رادیکال. انقلابی اجتماعی.

من فکر می کنم که برای ما هیچ راهی برای خروج فوری از بحران بدون پیشروی در انقلاب وجود ندارد و این همچنین کلید رفتن به جلو در زمانی است که ما دوباره توانستیم خود را بازسازی کنیم

اگر راستها بار دیگر چاویسم را دست کم بگیرند، دوباره دچار خطای مرگباری خواهند شد.