توضیح:

انتشار مطلب زیر نه به دلیل تأئید مواضع نویسنده، بلکه برای انعکاس تحولاتی در جنبش کارگری در سطح جهانی صورت می‌گیرد که از فیلتر اخبار روزمره عبور نمی کنند. این هم از ویژگی‌های لحظه تاریخی کنونی است که رسانه‌های معدودی را در آن می‌توان یافت که منعکس کننده تحولات درون جنبش کارگری باشند و حتی به میزان اندکی مباحثات و مجادلات درون این جنبش را بازتاب دهند. انتشار مطلب حاضر آغاز تلاشی است به منظور پر کردن این خلاء. تدوین تاکتیک برای مبارزه کمونیستی نمی‌تواند بدون توجه به وضعیت عمومی جنبش کارگری در سطح جهانی و صرفاً با اتکا به تحولات داخلی و یا حتی تحولات ژئوپلیتیک جهانی صورت گیرد.

از همه رفقای علاقمند درخواست می‌کنیم چنانچه خود را در این امر شریک می‌دانند و امکان ترجمه مطلب از زبانهای انگلیسی، آلمانی، فرانسوی، روسی، عربی و یا حتی زبانهای دیگر را دارند با ما تماس بگیرند. همچنین علاوه بر این نیازی به توضیح این واضحات هم نیست که تهیه گزارش از تحولات پایه‌ای تر درون جنبش کارگری کشورهای مختلف و ارسال آن به ما فقط مایه خوشحالی بیشتر خواهد بود.

تحریریه سایت

بالتیمور ۸ دسامبر عکس شارون بلیک

هیچ کس نباید از نقش اعتصاب شکنانه رئیس جمهور جو بایدن در تحمیل قرارداد بر کارگران راه آهن تعجب کند. توافقی که تا کنون توسط کارگران چندین سندیکا رد شده است.

قرار داد تحمیلی از خواست مرخصی بیماری باحقوق یا بدون حقوق را برای کارگرانیکه ۲۴ ساعت شبانه روز و ۷ روزهفته آماده به کارند حرفی نمی زند. کارگران میتوانند بخاطر مراجعه به پزشک ویا بردن فرزندانشان به کلینیک تنبیه شوند.

بخاطر دارید که جوی امتراک (لقب جو بایدن که بعد از تصادف همسرش در سال 1972 به مدت 36 سال روزانه از محل زندگی خود به واشنگتن با قطار امتراک رفت و آمد می‌کرد و در نتیجه به یکی از حامیان شرکت راه آهن تبدیل شد-م) بعنوان یک سناتور از ایالت دلاور Delaware به مدت ۳۶ سال خاندان دوپونت را نمایندگی کرد. او مخلصانه در خدمت کوسه های کارت اعتباری مسترکارت مستقر در دلاور، این مأمن اعیان ایالات متحده، خدمت کرد.

بایدن با سناتورمرحوم استروم تورموند، یک نژادپرست شرور، در مبارزه علیه ادغام مدارس همکاری کرد. در دهه 1990، بایدن به تصویب قوانینی کمک کرد که جمعیت زندانیان را به بیش از دو میلیون نفر افزایش داد.

این مرد در کاخ سفید می تواند اعتصاب کارگرانی که به دنبال رفتار منصفانه هستند را متوقف کند. اما او ازاستفاده از قلم خود برای آزادی لئونارد پلتیه 78 ساله خودداری می کند. این زندانی سیاسی بومی، یکی از رهبران جنبش سرخپوستان آمریکا، با پرونده سازی (به اتهام قتل دو مأمور اف بی آی -م)، 46 سال است که در زندان به سر می برد.

حالا چی؟

سیاست حضور و غیاب خشن و خودسرانه راه آهن BNSF همچنان پابرجاست. این طرح به هر کارمند 30 امتیاز اختصاص می دهد. به جز روزهای مرخصی، برای غیبت در هر روز از دوشنبه تا پنجشنبه دو امتیاز کسر خواهد شد. برای غیبت در روز یکشنبه ۳ امتیاز کسر میشود. اگر کارگران جمعه یا شنبه غیبت کنند چهارامتیاز جریمه خواهند شد. تعطیلات رسمی یک امتیاز بزرگ است. مریض بودن در آن روزها برای یک کارگر هفت امتیاز هزینه دارد. اهمیتی ندارد که کارگران و اعضای خانواده آنها در روزهای تعطیل نیز بیمار می شوند. برای بازگرداندن امتیازات جدید روزهای زیادی از اضافه کاری لازم است.

حتی دادگاه‌های سرمایه‌داری نیز تا زمانی که گناه افراد ثابت نشود اصل را بر بی‌گناهی قرار می دهند. BNSF – که به طور کامل متعلق به صندوق سرمایه گذاری تامینی برکشایر هاتاوی، ابر میلیاردر وارن بافت است - به طور خودکار کارگرانی را که "غیبت می کنند" جریمه می کند، مستقل از این که خود و فرزندانشان مریض بوده اند یا نه.

یک رعیت BNSF وارن بافت می تواند به دلیل «از دست دادن» 30 امتیاز علیرغم داشتن سابقه خوب چندین دهه، اخراج شود. مدیریت راه‌آهن درمیانه همه‌ گیری کووید-19 بدون هیچ مذاکره‌ای با اتحادیه‌ها این مزخرف را تحمیل کرد.

قرارداد تحمیل شده توسط بایدن و کنگره به هیچ کدام از شرایط کار نمی پردازد. بسیاری از تکنیسینهای باری و کنترلچی های قطار بدون یک برنامه کاری ثابت در حالت آماده خدمت بسر میبرند. آنها ممکن است مجبور شوند یک هفته یا بیشتر از خانواده خود دور باشند.

همینطور کارکنان تعمیر و نگهداری که مسیر را تعمیر می کنند. آنها مجبورند در طول هفته در واگنها یا متل ها زندگی کنند، گاهی اوقات صدها مایل دورتر از خانه.

این مسائل فراتر از دستمزدها است، گو این که آن «افزایش بزرگ دستمزد» که رسانه‌ها به آن اشاره می‌کنند نیز توسط تورم بلعیده خواهد شد. همه کارگران شایسته کرامت هستند.

یکی از مسئولین بارانداز راه اهن به این نویسنده گفت که وقتی در راه آهن نورفولک جنوبی کار می کرد، یک رئیس قطار از او خواست که تمرینات نرمشی انجام دهد. انگار این کارگری که خود پدر هم هست یک بار دیگر به مهد کودک برگشته باشد.

اول سود، آخر ایمنی

این بی احترامی از زمان معرفی سیستم افزایش سرعت به نام برنامه ریزی دقیق راه آهن ( Precision Scheduled Railroading) فقط افزایش یافته است. اما هیچ چیز دقیقی در این برنامه‌ریزی دقیق راه آهن وجود ندارد.

سرمایه داران در صنایع شیمیایی، غذایی و سایر صنایع حتی از افزایش تاخیر قطارها شکایت کرده اند. مارتین اوبرمن، رئیس هیئت حمل و نقل زمینی، در 12 مه به کمیته حمل و نقل مجلس نمایندگان گفت که " آنها واقعا، تامغز استخوان نیروی کار را کم کرده اند. برای جبران کمبود نیروی کار، آنها بیش ازحد از نیروی کار سوء استفاده می کنند".

PSR به از بین بردن 62000 شغل راه آهن بین مارس 2015 تا نوامبر 2022 کمک کرد. کاهش 30 درصدی مشاغل و تاخیر در خدمات با افزایش 25 درصدی متوسط طول قطار مرتبط است. بسیاری از محوطه های راه آهن بسته یا کوچک شدند.

تلاش بی امان برای کاهش تعداد خدمه منجر به تراژدی لاک-مگانتیک در ایالت کبک (در کانادا) شد. در سال 2013 چهل و هفت نفر بر اثر انفجار قطار واگن‌های نفتکش از خط خارج شده کشته شدند. فقط یک خدمه، یک مهندس، در قطار حضور داشت.

PSR زاییده فکر هانتر هریسون مرحوم، پسر یک پلیس در ممفیس در ایالت تنسی بود. پدر هریسون به اجرای قوانین جداسازی نژادی برای طبقه حاکم محلی کمک کرد که باعث کشته شدن دکتر مارتین لوتر کینگ شد.

هریسون PSR را در راه آهن مرکزی قدیمی ایلینویز معرفی کرد که توسط راه آهن ملی کانادا بلعیده شد. هریسون مدیر عامل راه آهن ملی کانادا شد و PSR را بر تمامی کارگران راه آهن تحمیل کرد.

با این حال از اول دسامبر، همه کارگران راه آهن کانادا و یک میلیون کارمند دیگر "مشمول قوانین فدرال" در کانادا 10 روز بیماری خواهند داشت. چرا راه‌آهن‌ چی های کانادایی مرخصی بیماری می گیرند در حالی که کنگره ایالات متحده از ارائه آن خودداری کرد؟

جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا، درست مانند سیاستمداران آمریکایی به بانکداران خدمت می کند. یک تفاوت بزرگ این است که یک میلیون کارگر به اعتصاب عمومی ای که توسط کنگره کارگری کانادا در 14 اکتبر 1976 دعوت شده بود، پیوستند. آنها به سیاست‌های کاهش بودجه پدر جاستین ترودو، نخست‌وزیر پی یر ترودو اعتراض کردند.

بسیاری از کارگران کانادایی به حزب دموکراتیک جدید رای می دهند که کنگره کارگری کانادا نیز در تأسیس آن مشارکت داشت. این برخلاف حزب دموکرات ایالات متحده است که توسط توماس جفرسون برده‌ فروش و متجاوز به عنف تأسیس شد.

این آگاهی سیاسی بزرگتر شامل دفاع کارگری از عضو سابق حزب پلنگ سیاه مومیا ابوجمال نیز هست که با پرونده سازی 41 سال است در زندان های پنسیلوانیا بسر میبرد. فدراسیون کار انتاریو در سال 2011 به "تأیید مجدد حمایت خود از مومیا ابوجمال و افزایش تلاش های خود برای کسب آزادی او" رأی داد.

ما نیاز به مصادره مردمی داریم

نفس تهدید اعتصاب خطوط راه‌آهن یونیون پاسیفیک و CSX را مجبور کرده است تا سیاست‌های حضور و غیاب کاری شدید خود را کمی تغییر دهند. همانطور که فردریک داگلاس (برده سابق و پس از فرار فعال سیاسی علیه برده داری- م) اعلام کرد، "اگر مبارزه ای وجود نداشته باشد، پیشرفتی نیز وجود ندارد". در سال 1877، یکی از همکاران داگلاس، پیتر کلارک، برای کارگران اعتصابی راه آهن در سینسیناتی سخنرانی کرد. ( "1877: سال خشونت" نوشته رابرت وی بروس).

کاهش اشتغال در راه آهن از 2 میلیون کارگر در سال 1920 به 150000 نفر در یک قرن بعد، جوامع را از ساحل شرقی تا ساحل غربی ویران کرده است. پس از آن که کارگران سیاه پوست و کارگران زن در مشاغل بیشتری استخدام شدند این کاهش اشتغال در راه آهن سرعت گرفت.

هملت، کارولینای شمالی، یک تقاطع مهم در راه آهن قدیمی کرانه ساحلی بود که اکنون بخشی از سیستم CSX است. به دلیل از دست دادن مشاغل راه‌آهن، بسیاری از کارگران محلی به جای آن توسط کارخانه غذایی امپریال در مشاغل غیر اتحادیه ای و با دستمزد کم استخدام شدند.

بیست و پنج کارگر در 3 سپتامبر 1991 بر اثر آتش سوزی در آنجا کشته شدند. صاحب کارخانه، امت جی رو، درها را قفل می کرد زیرا فکر می کرد کارگران - که بسیاری از آنها سیاه پوست بودند – ممکن است جوجه ها را بدزدند. کارگران سفیدپوست و سیاهپوست به دلیل نژادپرستی جی رو با هم مردند. چهل و نه کودک یتیم شدند.

بیش از 50000 مایل از خطوط راه آهن ایالات متحده رها شده است. هفت خط راه آهن بزرگ "کلاس 1" ایالات متحده و کانادا در سال گذشته 27 میلیارد دلار سود داشتند. این بیش از دو برابر دستمزدی است که این خطوط راه‌آهن‌ها پرداخت می‌کنند. در همین حال مدیرعامل CSX، جیمز فوت، 20 میلیون دلار درآمد کسب کرد.

انحصارهای راه آهن نه تنها بابت (روزهای پرداخت نشده-م) بیماری بدهکارند بلکه بلکه غرامت نیز مدیونند. قبل از جنگ داخلی، نه هزار مایل از مسیر ریل توسط برده های آفریقایی نصب شده بود. هزاران مایل دیگر پس از آن توسط زندانیان سیاه پوست مانند جان هنری، «مرد فولادی» ساخته شد. هنری توسط خطوط راه آهن جاسپیک و راه آهن اوهایو که بعدها توسط کالینگ پی هانتیگتن اداره شد واکنون بخشی از CSX است، تا سر حد مرگ به کار کشیده شد.

صدها کارگر چینی در ساخت راه‌آهن مرکزی پاسیفیک هانتینگتون در سراسر کوه‌های سیرا نوادا جان باختند. ژنرال جورج کاستر باعث ورود آن شده بود و خود در جریان یک حمله به زمین های سرخ پوستان لاکوتا برای خطوط راه آهن پاسیفیک که اکنون بخشی از خطوط راه آهن BNSF است بدست سرخپوستان کشته شد.

به جای اینکه BNSF با ثروت بیش از 100 میلیارد دلار متعلق به وارن بافت باشد، باید توسط مردم اداره شود. برای تضمین شغل، خدمات و ایمنی، ما نیاز به تملک مردم بر راه آهن داریم.

نویسنده یک کارگر بازنشسته خطوط مسافری راه آهن Amtrak و عضو انجمن توزیع کنندگان قطار آمریکا و اتحادیه ارتباطات حمل و نقل است.

استیفن میلر

۱۱ دسامبر ۲۰۲۲

ترجمه تحریریه سایت

https://www.struggle-la-lucha.org/2022/12/11/to-hell-with-the-railroad-barons-the-railroads-belong-to-the-people/