Displaying items by tag: بیژن دادخواه

انگیزه‌های هراری شاید مشخص نباشند؛ اما تصویری که او از زیست‌شناسی ارائه می‌دهد (و پیش‌بینی‌هایش دربارهٔ آینده) تابع ایدئولوژی رایج در میان تکنولوژیست‌های سیلیکون‌ولی است – کسانی چون لری پیج، بیل گیتس، ایلان ماسک و دیگران. این افراد ممکن است دربارهٔ اینکه آیا الگوریتم‌ها ما را نجات خواهند داد یا نابود خواهند کرد، عقاید مختلفی داشته باشند. اما همهٔ آنها، بدون استثناء، به قدرت متعالی رایانش دیجیتال ایمان دارند. «ما بسوی وضعیتی پیش می‌رویم که در آن هوش مصنوعی بمراتب از انسانها باهوش‌تر است و زمان آن بعقیدهٔ من کمتر از پنج سال دیگر فرا خواهد رسید.» اینها گفته‌های ایلان ماسک بود در مصاحبه‌ای با نیویورک تایمز در سال ۲۰۲۰. ماسک اشتباه می‌کند.

من هموطنان اوکراینی خود را، به‌خصوص آنها که از کلمهٔ «تسلیم» (کاپیتولاسیون) وحشت دارند، فرامی‌خوانم؛ خودتان را آرام کنید، چرا که گرچه من از گفتن آن نفرت دارم، ولی شما مدتها پیش تسلیم شده‌اید. شما در سال 2014 با حمایت از مناسک ساحران در میدان سرسپردهٔ نازی‌ها شدید. هنگامی که مردم در خانهٔ اتحادیهٔ کارگری اودسا زنده زنده سوزانده شدند، شما سکوت کردید.

بدرود افغانستان، ای جهان وهم‌انگیز! - گرچه خاطره‌ای خوب از تو به یادگار نشاید برد - با این‌همه فرمانده همچنان مغموم است - که ما رهسپار می‌شویم، رهسپار، رهسپار، رهسپار - بدرود کوهستان‌ها! تنها شما گواهید - بر آنچه داشتیم و آنچه نثار کردیم - بر امیدها و اندوهانمان - و اینکه چگونه در میان خلق بسر بردیم

هنگامی که ما به «بحث پیرامون اشکال عالی‌تر فن مبارزه‌ی انقلابی» می‌پردازیم و درس‌های خیزش آبان و مسائل فنی آن را مورد بررسی قرار می‌دهیم، «عالم‌نمایان مارکسیسم گمان می‌کنند این‌ها همه یاوه‌های اخلاقی، رمانتیسیسم و عدم درک واقعیت است! خیر آقایان، این وحدت نظریه‌ی انقلابی و سیاست انقلابی است؛ وحدتی که بدون آن مارکسیسم به برنتانوئیسم، استروویسم و سومبارتیسم بدل می‌شود.

چامسکی همین که توجه خود را معطوف به سیاست جهانی می‌نماید، کل انتقاد خود از سرمایه‌داری، جامعه‌ی طبقاتی، بردگی مزدی و غیره را کنار می‌گذارد. هنگامی که نوبت به صحنه‌ی جهان می‌رسد، دولت‌ها به بازیگران تعیین سرنوشت مبدل می‌شوند و ترقی سرمایه‌دارانه «توسعه» نام می‌گیرد

برای پرولتاریای ونزوئلا و در نسبت آن برای کل پرولتاریای جهان دریچه‌ای به سوسیالیسم گشوده شده است. اوضاع و احوال فریاد برآورده‌اند که «رودس همین جاست»؛ طبقه‌ی کارگر ونزوئلا و «راننده اتوبوس»اش راهی جز پیش‌روی ندارند؛ چرا که طبیعت از خلاء نفرت دارد و اگر آن‌ها موفق به انجام این کار نشوند، دموکراسی این بار با شقاوتی به مراتب بیشتر از قبل بازمی‌گردد