ویکتور شاپینوف

ترجمه: تحریریۀ امید

امروز تصویر رمانتیک شورشیان 1968 منبع الهام جوانان است. اعضای جوان، زیبا و سکسی رخدادهای انقلابی آن روزها به عنوان قهرمانان فیلم "رؤیا پردازان Dreamers" بناردو برتولوچی در مقابل ما هستند که در هر کلوب فیلم ترقیخواهی از جوانان به نمایش گذاشته می شود. اما آنهائی که جوانان دهۀ شصت را ستایش می کنند، آشکارا کمتر به این فکر کرده اند که شورشیان سرخ جوان سال 1968 امروز بر علیه چه کسی می جنگیدند.

در این تردیدی نیست که محرک قیام 68 جنبش جهانی ضد جنگ بود. جنگ دهشتناک ویتنام، که در آن قویترین و مدرنترین ارتش توسعه یافته در کشورهای غربی، این قدرت را در برابر پارتیزانهای دهفانی کشورهای جهان سوم به کار می گرفت، کاتالیزاتور ناآرامیهای دانشجوئی آن زمان بود.

نسل جوانتر غرب نمی توانست در مقابل تصاویر دهکدۀ به آتش کشیده شدۀ مای لای، عکسهای زنان و کودکان به قتل رسیده و مزارع سوخته شده با بمب ناپالم بی تفاوت بماند. دانشجویان فرانسه، آلمان، انگلستان و آمریکا فریاد برآوردند "نه به نام ما". در راهپیمائی های توده ای بر علیه جنگ سربازان وظیفه کارت خدمت خود را به آتش می کشیدند و افسران و سربازان بازگشته از ویتنام با اعتراض "جانبازان بر علیه جنگ Veterans Against War"  در مقابل کاخ سفید و با امتناع علنی از دریافت نشانهای جنگی بلوائی به راه انداختند.

آیا می شود که جوانان امروز آن حس همبستگی و صمیمیت آن دوران را با خود حمل نمی کنند، هنگامی که ویدئوهای نئونازیها در حال سوزاندن خانۀ اتحادیه ها در ادسا، عکسهای غیرنظامیان به قتل رسیده در ماریوپل و تصاویر دونتسک در آتش همان عکس العمل را در بسیاری از ما بر نمی انگیزند که تصاویر ویتنام در آن نسل دور دهۀ شصت بر می انگیختند؟

حقیقتا؛ سالخوردگان اغلب غر میزنند که "جوان های امروز دیگر آن جوانها نیستند"، این درست است؟

جنگ هزاران مایل آنطرف تر، در کشوری دور دست واقع نمی شود. آنهائی که کشته می شوند مثل تو هستند: اوکرائینی، روسی، ارمنی، یهودی، تاتار. شاید یکی از بستگان دور تو، دوستانت یا فقط مردمی آشنا. گرچه برای همدردی با مرگ یک انسان، لازم نیست که او را حتما شناخت.

تظاهراتهای توده ای دانشجویان بر علیه جنگ کجا هستند؟ کدام سرباز وظیفه ها دفترچۀ خدمتشان را به آتش می کشند؟ کجاست بلوکاد واحد هوائی میروگرود Mirgorodکه هواپیماها برای بمباران مناطق شهری دونتسک از آنجا بلند می شوند؟ کجاست آن انزجاری که باید نثار خلبانانی شود که مردمی را به طور اتفاقی به قتل میرسانند و برای هر پروازشان 9000 هیروینا [واحد پول اوکراین – مترجم] دریافت می کنند؟ حتی اعتراض ضد جنگ دیروز زنان وولین Volynکه راهها را بلوکه کردند و خواستار بازگشت سربازان –شوهران، برادران و فرزندانشان- شدند، فقط بعد از مرگ افراد نظامی در کمین صورت گرفت، نه به خاطر آن که بر علیه جنگ در دونباس و به قتل رساندن فرزندان و شوهران دیگران اعتراض داشتند.

کجا هستند چریکهای شهری در لویف و کی یف که مثل اولریکه ماینهوف و آندرآس بادر از فراکسیون ارتش سرخ ضربات دقیق جراحی بر پشت جبهه امپریالیسم وارد کنند؟

البته که هزار توجیه می توانید برای آن پیدا کنید که چرا مبارزه برای دونباس ضروری نیست. شما را خائن و جاسوسان خارجی خطاب خواهند کرد. اما هیأت حاکمۀ آمریکا نیز دانشجویان آمریکائی ای را محکوم می کرد که با پرچم جبهۀ آزادیبخش جنوب ویتنام راهپیمائی می کردند.

آنها به شما خواهند گفت که در میلیشیای خلق ارتدکسهای متعصبی هستند گرچه برای امروزی نشان دادن خود چچنهای "ضد اسلاو" هم در صفوف خودشان دارند. اما در میان افسران ارتش چریکی کنگو که توسط ارنستو چه گوارا تعلیم می یافتند نیز اغلب جادوگران به جمبل و جادو مشغول بودند و سربازان هم به جادو و ارواح آبا و اجدادی باور داشتند.

به شما خواهند گفت که رهبران جمهوری خلق دونتسک دیدگاههای سیاسی نادرستی را نمایندگی می کنند. اما دانشجویانی که بر علیه جنگ ویتنام اعتراض می کردند نیز، همواره و یا تماما با دیدگاههای رفیق هوشی مین موافق نبودند. در میان آنان مسیحیان مؤمن و یا لیبرالهائی از خانواده های مرفه نیز بودند. آنها حس میکردند که لازم است کاری بکنند تا کشتار متوقف شود، جنایاتی که به نام آنها واقع می شد.

بهانه های زیادی هست. یافتن این بهانه ها چندان مشکلی نیست. اما هر طور که کشور بعد از این جنگ بخواهد باشد، نسل امروز جوانان چگونه می خواهد به چشم فرزندان خود نگاه کند؟ آیا فرزندان این نسل نیز پدر و مادرهای خود را تحقیر خواهند کرد؟ همچنانکه نسلی از آلمانی ها در دهه شصت به پدران و مادران خود به دیده تحقیر نگاه می کردند که کاملا وظیفه شناسانه با جنایات نازی ها همراهی می کردند، با شور و شوق تبلیغات جنگی شان را می پذیرفتند و با لذت پا به میدان جنگ بر علیه "کله سرخهای وحشی و ناقص الخقۀ شرقی" می گذاشتند؟

آیا فکر می کنید که این کابوس وحشتناک به نام شما اتفاق نمی افتد؟

Victor Shapіnov

http://borotba.org/donbass_is_todays_vietnam._by_victor_shapnov.html

28.05.2014