Write a commentابتذال محمود احمدی نژاد رئیس فرقه بهاریه پایانی ندارد. مرعوب از جنبشی که در سال 88 خواستار سر او بود، از همان سال پروژه جذب طبقه متوسطی ها را کلید زد و همه مؤلفه های مورد علاقه آنان را وارد دستگاه سیاست ورزی خویش نمود تا بلکه بتواند نظر مساعد آنان را به خود جلب کند. از کوروش و ایرانگرائی تا همه تمها و موضوعات مورد علاقه طبقه متوسطی ها را علم کرد. و البته که همه اینها افاقه نکرد.
اکنون و ده سال پس از 88، او عزم جزم کرده است که به همانان ثابت کند که در مخالفت با رهبری از همه آنان جسورتر است و برای دستیابی به جامعه آرمانی خویش چاره ای جز متوسل شدن به این معجزه هزاره سوم ندارند. در داخل بیشترین حشر و نشر را با رسانه های رقیب دیروزی خویش دارد و در خارج پیروزی تیم بسکتبال تورونتو رپترز در ان بی ا را تبریک میگوید، درباره کلوبهای بیس بال اظهار فضله می کند، برای نیویورک تایمز خوش رقصی می کند و از لزوم گفتگو سخن به میان می آورد، با اینیدپندنت عربستان سعودی مصاحبه می کند و غمزه می آید که اگر او به جای روحانی در نیویورک بود طور دیگری رفتار می کرد و خلاصه این که هر جا که بتواند سیگنالهای لازم را به "جامعه جهانی" و طبقه متوسطی های شیفته آن ارسال می کند که "مرا ببینید. من، محمود، منجی شما هستم، دشمنتان نیستم".
به همین سیاق هم فرقه بهاری اش هر جا که دوستداران "جامعه جهانی" قهرمانانه پا به میدان مبارزه برای آزادی می گذارند، فرقۀ بهاری هم خود را ملزم به حضور می بیند. از جنبش دستپخت ام آی سیکس و سیا در هنگ کنگ گرفته تا پوشش تظاهرات خیابانی اوباش گوایدوئی در ونزوئلا، دولت بهار در رکاب حاضر می شود تا جائی برای تردید در صداقت این "پوپولیست" های نادم دیروزی باقی نماند.
سالها پیش در آغاز جنگ سوریه در یک فوروم آلمانی زبان در جریان مباحثه ای در مورد نقش سیاستمداران ایرانی در سوریه، کامنت گذاری سوری با دشنام به احمدی نژاد اظهار داشت که این مردک از همان آغاز میخواست ما را بفروشد. آن زمان شواهدی مبنی بر صحت این ادعا در دست نبود. محمود پشت پرده و در لفافه "بیداری انسانی" این سیاست را دنبال میکرد. اکنون و در جریان اعتراضات لبنان است که روشن می شود جریان بهاری دل به 14 مارس سعد حریری بسته است که به زعم آنان به خواست مردم احترام گذاشت و استعفا داد.
اما آخرین شاهکار محمود از همه اینها یک گام جلوتر می گذارد. این بار دیگر ژئوپلیتیک موضوع اظهار نظر نیست، جلب محبت سلبریتی ها هدف نیست، عمیق ترین اطمینان خاطر به صاحبان کلان سرمایه ها و اتاق فکرهای "جامعه جهانی" موضوع توئیت زعیم فرقه بهاری است. وی در توئیتی به زبان انگلیسی به مناسبت سی امین سالگرد سقوط دیوار برلین نوشت: " پس از چند دهه، با اراده مردم دیوار برلین فرو ریخت. به امید روزی که تمام دیوارهای جدا کننده ملت ها با وحدت و عزم مردم فرو بریزند."
غلط میکنی مردک. دیوار برلین با اراده مردم فرو نریخت، با سنگین ترین فشارهای متجاوزترین و هار ترین نمایندگان سرمایه داری امپریالیستی فرو ریخت. اما حتی اگر این دیوار با اراده مردم نیز فرو ریخته بود، ریزش آن سر آغاز میاندوره سیاهی از تاریخ بشر بود. دوره ای که تمرکز ثروت و فقر در آن به بالاترین میزان تاریخ بشر رسید. دوره ای که سخن گفتن از عدالت طبقاتی جرم بود و بلند ترین دیوارهای نامرئی بین طبقات جای دیواری را گرفتند که نفس وجود آن افساری بود بر دهنه وحشیگری سرمایه داری بازار آزادی. دورانی از خونین ترین جنگها و غم انگیز ترین تراژدی ها و سبعانه ترین وحشیگریها که یوگسلاوی و عراق و سوریه فصلهائی از آنند. سالگرد فرو ریختن آن دیوار فقط می تواند برای غارتگران و استثمارگران یک سالگرد خجسته باشد.
احمدی نژاد امروز بیش از هر چیزی منحط است. این انحطاط عدالت طلبی امام زمانی ای است که با توهم برقراری عدالت بر مبنای تقدیس مالکیت خصوصی ظهور پیدا کرد، در هر گام خود تکه نانی به سوی توده های محروم دراز کرد و همزمان پایه های نظمی را مستحکم تر نمود که بر اساس کشیدن شیره جان همان توده ها بنا شده است.
تراژدی-کمدی احمدی نژاد در این است که هنوز هم نفهمیده و تا آخر عمرش هم نخواهد فهمید که هیچ درجه از خوش رقصی هایش هم او را به سیاستمداری محبوب برای بوبو ها و سلبریتی ها تبدیل نخواهد کرد. او نفهمیده و نخواهد فهمید که آنها "بوی جوراب" وی را هیچگاه فراموش نخواهند کرد. محمود و یارانش به بهترین وجهی در حال تبدیل به چوبهای دو سر طلا هستند.
19 آبان 1398
10 نوامبر 2019