توضیح سایت:

ترجمه مقاله حاضر به علت اهمیت داده های موجود در آن در بر ملا کردن نقش مرگبار استعمار انگلستان در هندوستان از یک سو و در تأمین جایگاه مسلط دول سرمایه داری غربی در آرایش کنونی جهان از سوی دیگر صورت گرفته است و به معنای تأئید تمام نقطه نظرات و نتیجه گیریهای فرازهای پایانی نویسنده نیست. خانم اوتسا پاتنایک که نویسنده به وی استناد می کند، در مصاحبه ای اظهار داشت: "جهان مدرن سرمایه داری بدون کولونیالیسم و غارت به وجود نمی آمد". یادآوری مجدد این واقعیت بدیهی، به ویژه در جامعه ای که انبوهی از شیفتگان همین جهان مدرن سرمایه داری را در خود پرورانده است، علت ترجمه مقاله حاضر بود.

گیدئون پولیا

ترجمه نوید پایور

خانم پروفسور اوتسا پاتنایک، اقتصاددان برجسته هند ( دانشگاه جواهرالعل نهرو) تخمین می زند که انگلستان بین سال های 1765 تا 1938 مبلغ 45 تریلیون دلار از هندوستان غارت کرده است. همچنین تخمین زده میشود که اگر هند با 24 % از تولید ناخالص جهانی در سال 1700 آزاد مانده بود، آنگاه جمع تولید ناخالص داخلی آن طی سالهای 2003-1700 مبلغ 232 تریلیون دلار بیشتر می بود و بین سالهای 1950-1700 معادل 44 تریلیون دلار بیشتر شده بود. محرومیت کشتار میکند و تخمین زده می شود که 1.8 میلیارد هندی در فاصلۀ سالهای 1947-1757 در نتیجۀ محرومیت فاحش قابل پیش گیری در زیر سلطه انگلستان مرده اند. اثر مرگبار اشغال هند توسط انگلیس امروز پس 71 سال که از استقلال میگذرد ادامه دارد، با مرگ قابل پیشگیری 4 میلیون از محرومیت در سال در هندوستان سرمایه داری در مقایسه با صفر در چین.

پرفسور اوتسا پاتنایک یک پرفسور بازنشسته از دانشگاه جواهرالعل نهرو در دهلی نو است. اوتسا پاتنایک یک اقتصاد دان مارکسیست است او از سال 1973 تا زمان باز نشستگی اش در2010 در مرکز مطالعات اقتصادی و برنامه ریزی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه جواهرالعل نهرو( JNU ) تدریس میکرد. او دکترای خودش در اقتصاد را از دانشگاه آکسفورد انگلستان گرفت و انتقال جوامع كشاورزی دهقانی به جوامع صنعتی و امنیت غذایی و فقر مخصوصا در هندوستان ] 1 [ را مورد بررسی قرار داد. " یک تئوری امپریالیسم " ( 2016) آخرین کتاب اوتسا پاتنایک است که وی با همکاری پارابهات پاتنایک تألیف نموده است ] 2[ .

همه ما می دانیم که انگلیس به طرز وحشیانه ای هندوستان را استثمار کرد. طبق تخمین پرفسور اوتسا پاتنایک میزان غارت انگلستان در هند بدین ترتیب است : "اگر درآمد مازاد صادرات هند با احتساب 5 در صد بهره به عنوان شاخص اندازه گیری در نظر بگیریم، بین سال 1765 تا 1938 مقدار خارج شده معادل 9.2 تریلیون پوند ( 45 تریلیون دلار) است" ] 5-3 [ .

(A ) انگلستان چگونه و چقدر هندوستان را غارت کرد؟

پس از خیانت و شکست نواب بنگال، سراج الدوله، در نبرد پلاسی در 1757، انگلستان دست نشانده خود میر جعفر را به عنوان نواب بر مصدر امور قرار داد. انگلیسی ها امتیازات بزرگی از جمله زمین، انحصارات تجارت با اروپا، و معافیت مالیاتی از تجارت داخلی را از بنگالی ها گرفتند. به دنبال آن انگلیسی ها میر کاظم را به عنوان نواب بنگال جایگزین میر جعفر کردند. بنگالی های زیر سلطه میر کاظم در نهایت مجبور به قیام شدند و حالا که نوبت به او رسیده بود، انگلیسی ها وی را برکنار و بجای آن میر جعفر را برای بار دوم سرکار آوردند. بنگالی ها [باز هم] در نبرد بوکسار در سال 1764 شکست خوردند، و در سال 1765 عالم شاه، امپراتور مغول، "متقاعد" شد تا اختیار [اخذ] مالیات (دیوانی) در بنگال را به کمپانی هند شرقی بریتانیا اعطا کند. انگلیسی ها هم به نوبه خود قراردادهای بیرحمانه ای برای اخذ مالیات را به پیمانکاران بنگالی ها سپردند.

بخشی از درآمدها به جیب امپراتور می رفت، بخشی دیگر به نواب میرسید و باقی مانده آن توسط انگلیسی ها گرفته می شد. انگلیسی ها این را به عنوان اجاره بهای کشاورزی که دهقانان بی زمین بابت اجاره می پراختند توصیف میکردند، اما این مالیات اضافی باعث گردید که 10 میلیون بنگالی در قحطی بزرگ سالهای 1770- 1769 به هلاکت برسند. کمپانی هند شرقی، از حدود یک سوم درآمد جمع آوری شده برای خرید کالاهای هندی استفاده می کرد، یعنی در حقیقت بنگالی ها بابت کالاهایشان از محل مالیات اضافه ای پرداخت می شدند که از خود آنها می گرفتند. 15 سال بعد این مالیات گیری بیحد و حصر انگلیسی ها منجر به یک قحطی در دشت گنگ در غرب بنگال شد. بدون شک این افراط انگلیسی ها منجر شد که پارلمان انگلستان ( بدون موفقیت) وارن هیستینگ ( اولین فرماندار کل هندوستان و پدر الیزا دختر عموی جین آستین ازیک رابطه نامشروع با زن برادرش) را به جرم شکستن پیمان با بیگم های اوده [منطقه ای به مرکزیت فیض آباد. هیستینگ ارتش انگلیس را برای وصول مطالبات خویش از نواب وزیر ارسال و این مطالبات را از محل خزانه بیگم ها مصادره نمود – توضیح مترجم] را محاکمه کند – که البته بعدا سرانجام تبرئه شد ] 6[ .

در دهه 1840 کمپانی هند شرقی بر بیشتر هند کنونی، پاکستان و بنگلادش تسلط پیدا کرده بود، اما دولت بریتانیا به طور فزاینده ای مشتاق مشارکت بیشتر در اقدامات استثمارگرانه بود. در سال 1847 دولت بریتانیا طرحی را اعلام کرد که به موجب آن کسانی که مایل به خرید کالاهای هندی هستند فقط می توانند با استفاده از اوراق منتشره پارلمان وامضاء شده توسط ملکه بریتانیا در لندن به این کار اقدام کنند. تجار بابت این اوراق باید طلا و نقره پرداخت میکردند واز آن برای پرداخت به تولید کنندگان هندی استفاده می کردند و هندی ها نیز در مقابل آنرا در دفاتر محلی مستعمراتی تبدیل به روپیه می کردند،– روپیه هایی که با زور بوسیله مالیاتهای سنگین گرفته شده بود ] 5 [ .

شاشی ثاروردر کتاب " امپراتوری ننگین. انگلستان با هندوستان چه کرد"، توضیح میدهد که چگونه انگلیسی ها هند را غارت کرده و عقب افتاده نگهداشتند و این گونه مخارج انقلاب صنعتی شان را پرداخت کرده و جابرانه بر جهان مسلط شدند: " در اوایل قرن 18 آنطور که آنگس مادیسون مورخ اقتصادی بریتانیا نشان داد، سهم هند در اقتصاد جهان 23 در صد بود؛ به بزرگی کل اروپا. ( در 1700 این سهم بیست و هفت درصد بود زمانی که خزانه امپراتور مغول اورنگ ‌زیب -امپراتور گورکانی هند- به تنهائی 100  میلیون پوند در آمد مالیاتی داشت.) زمانی که انگلیسی ها از هندوستان رفتند، این سهم تنها به حدود کمی بالا تر از 3 در صد سقوط کرده بود. دلیل آن هم ساده بود: هندوستان در خدمت منافع انگلستان اداره می شد. عروج 200 ساله انگلستان از طریق ویرانی هایش در هندوستان تأمین شد" (] 7 [ صفحه 3 ] 8 [). این مالیات بی رحمانه و کشنده با صنعت زدائی عظیم هندوستان همراه بود. چنانچه قبل از اشغال توسط انگلستان، هندوستان در نساجی، کشاورزی و متالوژی در صدر جهان قرار داشت اما سریعا به صادر کننده مواد خام و وارد کننده کالاهای ساخت انگلستان تبدیل شد ] 8-6 [ .

پرفسور اوتسا پاتنایک دزدی انگلستان از هندوستان را معادل 45 تریلیون دلار تخمین میزند (1765-1938) [3-5] که می توان با بر مبنای مشاهده تولید ناخالص داخلی برآورد شود. بر اساس دانش نامه ویکی پدیا، سهم هندوستان در اقتصاد جهانی از 24.4% در 1700 به 4.2% در 1950 سقوط کرد. سهم هند در تولید صنعت جهانی هم از 25% در 1750 به 2% در 1900 پائین آمد [9]. از اطلاعات موجود در مورد تولید ناخالص داخلی هند و سهم هند در تولید ناخالص داخلی جهان از سال 1700 به این سو [10 و 11] می توان یک تخمین کلی از رقم تولید ناخالص داخلی هندوستان در فاصله بین 2003-1700 در شرایطی را به دست آورد که انگلستان به آن تجاوز نکرده و آن را غارت نکرده بود.

در ذیل مجموع تولید ناخالص داده شده در پائین GDP (PPP) برای هند برای 6 دوره از 1700 (A) در میانگین درصدی از تولید ناخالص جهانی، و (B) اگر درصد متوسط هند از تولید ناخالص جهان در حد همان 24% قبل از اشغال انگلیس در سال 1770 باقی مانده بود. (ارقام به دلار)[مبنای محاسبه بر PPP قرار دارد که رقم تولید ناخالص داخلی با محاسبه قدرت خرید است- مترجم).

 ارقام به دلار

هفتاد سال طول کشید تا هندوستان توانست از 200 سال ستمگری امپریالیسم انگلستان نسبتا بهبود یابد. مقدارتفاوت در مجموع تولید ناخالص داخلی 316.4 تریلیون دلار در فاصله سالهای 1700 تا 2003 و معادل و 44 تریلیون دلار در فاصله بین 1700 تا1950 است، رقم دوم تخمینی از محرومیت هند با محاسبات پروفسور اوتسا پاتنایک منطبق است که بریتانیا طی سالهای 1765 تا 1938 مبلغ 45 تریلیون دلار از هند را به سرقت برد [3-5].

(B) 1.8 میلیارد هندی بعلت محرومیت فاحش زیر سلطه انگلیس مردند.

فقر تحمیلی کشتار میکند. مرگ و میر قابل اجتناب ناشی از فقر (مرگ قابل اجتناب، مرگ و میر بیش از حد، مرگ زیاد، مرگ زودرس، مرگ نابهنگام، مرگ هایی که نباید اتفاق می افتادند) میتواند بر مبنای تفاوت بین مرگ های واقع شده در یک کشور و مرگهای قابل انتظار برای کشوری با همان مشخصات جمعیتی ( نرخ تولد و درصد نوزادان) اما در حال صلح و با حکمرانی معقول تخمین زده شود[12]. در زیر لیستی به ترتیب تقریبی زمانی برخی از ویژگی های برجسته تکان دهنده از اثر مرگبار امپریالیسم بریتانیا در طول 2 قرن در هند می آید: آشویتس بریتانیا.

• بین 1769-1770 در قحطی بزرگ بنگال 10 میلیون از 30  میلیون بنگالی در نتیجه مالیات اضافی از گرسنگی مردند [6, 13].
• میلیونها هندی در قحطی ساختگی بزرگ بنگال بین 1769-1769 و قحطی بنگال درجنگ دوم جهانی 1945-1942 از بین رفتند.
• با استفاده از داده های سرشماری هند  در فاصله1870-1950 و با فرض این که جمعیت هندوستان در دوره 1760-1870 حدود 200 میلیون نفر بوده است، و برآوردی از داده های موجود از میزان مرگ و میر (مرگ و میر در هر 1000 نفر جمعیت) قابل پیشگیری در هند یعنی رقم 37 نفر در حد فاصل 1757 تا 1920، رقم 35 نفر بین 1920 1930، رقم 30 نفر بین 1930 تا 1940 و 24 نفر بین 1940 تا 1950، می توان تخمین زد که مرگ قابل پیشگیری هندی ها بین سالهای 1757 تا 1837 معادل 592 میلیون نفر، بین 1837 تا 1901 معادل 497 میلیون و 418 میلیون نفر بین 1901 تا 1947 می بود. یعنی تقریبا 1.5 میلیارد نفر و یا 1.8 میلیارد با احتساب ایالتهای بومی، بوده است [14].
• یک جمعیت چند میلیونی بریتانیایی ها صدها میلیون هندی را در لبه گرسنگی نگه داشتند. توسط تعداد کمی سرباز انگلیسی و تعداد بسیار بیشتری از سربازان هندی که سیر نگه داشته می شدند. [6]. اَمارِش میشرا تخمین زده است که 10 میلیون هندی تا ده سال بعد از شورش هندی ها از 1857 به بعد در مقابل کشته شدن 2000 انگلیسی قتل عام شدند [15, 16].
• با وجود نرخ تولد بسیار بالا، جمعیت هند در بین سال های 1860 ( 292  میلیون) و 1934 ( 292 میلیون) افزایش نیافت[17]. این نشان دهنده مرگ و میر قابل پیشگیری ناشی از محرومیت اعمال شده است که می تواند به میزان 745 میلیون نفر تخمین زده شود (1860-1934) و یا به طور متوسط حدود 10 میلیون نفر از مرگ و میر قابل اجتناب از محرومیت در هر سال [14].
• در گزارشی به مجلس عوام در 1935، چرچیل، نژادپرست، امپریالیست و قاتل توده ای در یک اعتراف غیر مترقبه درمورد هندی های اذعان کرد: " در سطح زندگی، آنها هیچ چیزی برای ذخیره ندارند. کوچک ترین سقوط از سطح زندگی فعلی در هندوستان به معنای گرسنگی تدریجی و زوال واقعی زندگی نه تنها میلیونها نفر، بلکه چندین میلیون ها نفر است، که به دعوت شما و زیر چتر حفاظتی قدرت بریتانیا به این دنیا آمده اند" [6, 18, 19]. 7 سال بعد، هنگامی که انگلیسی ها غلات هندوستان را صادر و از ورود غلات جلوگیری کردند، همان چرچیل تعمدا دوره 4 ساله ای از مرگ در اثر گرسنگی را آغاز کرد که طی آن 6 تا 7 میلیون هندی در بنگال، اوریسا، بیهار و آسام جانشان را از دست دادند. [6].
• در هولوکاست بنگالی جنگ جهانی دوم در سالهای 1942-1945 (هولوکاست هندوستان، قحطی بنگال در جنگ جهانی دوم) 6-7 میلیون هندی عمدا به دلایل استراتژیک بوسیله انگلیس با همدستی استرالیا با مرگ از طریق گرسنگی به قتل رسیدند ( استرالیا در ندادن غذا به هندی ها از انبار های عظیم مواد غذایی اش در زمان جنگ مشارکت کرد) [6, 12-14, 19-27]. این جنایت در تاریخ با گذشت نسل ها بوسیله روزنامه نگاران غربی، سردبیران، سیاست مداران و مطبوعات از آگاهی عمومی پاک شد. حقیقتا چرچیل جنایت کار در تاریخ 6 جلدی «جنگ جهانی دوم» كه به آن جایزه نوبل ادبیات اهدا شد، هیچ اشاره ای به این جنایت نكرد [6].
• طبق گفته پروفسور اوتسا پاتنایک در سال 1900 مصرف سالانه غذا در هند 200 کیلوگرم بود اما طی جنگ جهانی دوم و در سال 1946 به 137 کیلوگرم رسید [28]. این با داده های زیر از کتاب من همخوانی دارد "جین آستین و حفره سیاه تاریخ بریتانیا": " جمعیت هندوستان در آن زمان [1940] حدود 400 میلیون و تولید غلات بین 50 تا 70 میلیون تن در سال بود. رشد جمعیت حدود 5% در سال بود و برای رفع کمبود نیاز به واردات خالص حدود 1-2 میلیون تن غله در سال بود. ارقام Behrens برای حمل و نقل غلات (در تن) برای هند در 1942-1945 عبارتند از: 30 هزار تن در 1942، 303 هزار تن در سال 1943، 639 هزار تن در 1944 و 871 هزار تن در سال 1945. محموله 1942 شامل دو قسمت از استرالیا بود به مقدار 15000 تن درماه برای تامین ارتش هند ( باقی مانده نیاز آن سال تحویل داده نشد). در دوره جنگ جهانی دوم 2.4 میلون نفر در ارتش هند خدمت میکردند. از آنجا که همه آنها در یک زمان در ارتش خدمت نکردند، این تخمین مبتواند "پائین" تر باشد. هزاران نفرشان درجبهه مدیترانه بودند ( 250،000 آنجا خدمت میکردند)، و یا بوسیله ژاپنی ها اسیر شدند و یا مرده بودند. با توجه به برآورد تولید سالیانه غلات هندی در حدود 60 میلیون تن برای 400 میلیون نفر، می بینیم که مصرف متوسط آن در هر سال به میزان 150 کیلوگرم (0.15 تن) برای هر نفر است (بدیهی است که برای بزرگسالان بیشتر و کودکان کمتر است). بنابراین نیاز سالانه برای حدود 2 میلیون نفر باقی مانده درارتش "تقلیل" شده هند به این ترتیب 300 هزار تن بود. با احتساب مقدار مورد نیازتوافق شده 15000 تن در ماه برای سال 1942 ما می توانیم به رقمی در همان حدود برسیم. یعنی 180 هزار تن برای تمام سال. اگر فرض کنیم که یک سرباز ارتش هند نیاز به 50٪ غذا بیشتر از میانگین یک هندی داشته باشد، تخمین زده می شود که 2 میلیون ارتش هند سالانه به حدود 450 هزار تن (0.45 میلیون تن) نیاز خواهد داشت. متوسط واردات سالانه غلات در سالهای 1942-1945 معادل 460 هزار تن (0.46 میلیون تن) بود و بدین ترتیب می توان دید که غلات وارد شده در واقع صرفا به اندازه کافی برای تغذیه ارتش هند بود" (صفحه 156 – 158 فصل 15 [6]).
• شاشی تارور در" امپراتوی ننگین" می نویسد: "انگلیسی ها جامعه را با 16 % بی سوادی، 27 سال میانگین عمر، عملا هیچ صنعت محلی و 90 % زندگی زیر چیزی که ما امروز به آن خط فقر میگوئیم تحویل دادند" ([7], صفحه 215 [8]). همانطور که در (6) بالا اشاره شد، امید به زندگی 27 ساله مربوط به 10 میلیون مرگ و میر ناشی از محرومیت در سال است.
• بعد از استقلال هندوستان اوضاع رو به بهبودی گذاشت. اگر در نظر بگیریم که علیرغم پزشکی مدرن، آنتی بیوتیک ها، و نبود اساسی قحطی، رقم مرگ اجتناب پذیر در فاصله سالهای 1950تا 2005 به مرز 350 میلیون نفر رسیدۀ آنگاه آن 1.8 میلیارد مرگ و میر قابل اجتناب هندی ها از محرومیت تحت سلطه بیش از دو قرن انگلیسی ها آن چنان تعجب آور نیست[14]. در صد مرگ ومیر اجتناب پذیر درجمعیت از رقم نسل کشانه 2.4 % در سال 1947 در زیر سلطه انگلیس به رقم 0.35 % در سال 2005 کاهش یافت، اما جمعیت هند از 380 میلیون در1947 به تقریبا یک میلیارد و 100 میلیون نفر در 2005 رسید. امروزه هر سال 4 میلیون هندی در نتیجه محرومیت اجتناب پذیر می میرند. در مقایسه با صفر (0) در چین که بر خلاف هند سرمایه داری توانسته است بر فقر غلبه کند [11].
• سه قانون ترمودینامیک که پایه های شیمی، فیزیک و صنعت را تشکیل می دهند اینها هستند: (1) انرژی یک سیستم بسته ثابت است، (2) آنتروپی (اختلال، فقدان محتوای اطلاعاتی) به حداکثر متمایل است و (3) در یک کریستال خالص در صفر درجه مطلق (273.15- سانتیگراد) حرکت ملکولی صفر است. سه قانون اقتصادی پولیا بر پایه 3 قانون ترمودینامیک است و بر این فرض است که (1) قیمت (P) – هزینه تولید (COP) = سود (p) [سود برابر است با قیمت منهای هزینه تولید]، (2) فریب در مورد هزینه تولید به حد اکثر تمایل دارد و (3) در یک سیاره مرده نه کار هست، نه قیمت و نه سود [29]. هزینه اصلی تولید (COP) در بریتانیای راج (شبه قاره هند)، کشتار عمدی توده ای 1.8 میلیارد هندی از طریق فقر مرگبار بود، و بر طبق قانون اقتصادی 2 پولیا، بریتانیا تلاش کرد جهان را در مورد این جنایت فریب دهد.

فریب جنایت کارانه سرمایه داری در یک دنیای تحت سلطه یک درصد نئولبیبرال که وجود اش را سلاحهای اتمی تهدید میکند (یک زمستان اتمی از یک جنگ اتمی که میتوانداکثریت انسانیت و جو زمین را از بین ببرد)، فقر (15 میلیون نفر هر سال از محرومیت میمیرند که 4 میلیون نفرآن هندی اند) و تغییر آب و هوا توسط انسان (هر سال حدود 1 میلیون نفر از تغییرات اقلیمی جان می بازند، که این رقم با ادامه روال فعلی و چنانچه هیچ گونه راه علاجی بکارگرفته نشود در همین قرن به رقم متوسط100 میلیون نفر در هر سال افزایش می یابد) [30- 32] . فقر میکشد. نادیده گرفتن تاریخ اجازه تکرار تاریخ را می دهد[6]. صلح تنها راه است، اما سکوت می کشد و سکوت شراکت در جرم است. لطفا به هر کسی که می توانید اطلاع دهید.

18 دسامبر 2018

منابع:

[1]. Utsa Patnaik and Prabhat Patnaik, “A Theory of Imperialism”, Columbia University Press, New York, 2016.

[2]. “Utsa Patnaik”, Wikipedia:.https://en.wikipedia.org/wiki/Utsa_Patnaik

[3]. Utsa Patnaik in Arindam Banerjee and C. P. Chandrasekhar, editors, “Dispossession, Deprivation, and Development. Essays for Utsa Patnaik, Columbia University Press, 2018.

[4]. “How much money did Britain take away from India? About 45 trillion in 173 years, says top economist”, Business Today, 19 November 2018:.https://www.businesstoday.in/current/economy-politics/this-economist-says-britain-took-away-usd-45-trillion-from-india-in-173-years/story/292352.html

[5]. Jason Hickel, “How Britain stole 45 trillion from India and lied about it”, Al Jazeera, 18 December 2018: https://www.aljazeera.com/indepth/opinion/britain-stole-45-trillion-india-181206124830851.html

[6]. Gideon Polya, “Jane Austen and the Black Hole of British History. Colonial rapacity, holocaust denial and the crisis in biological sustainability”, G.M. Polya, Melbourne, 1998, 2008 that is now available for free perusal on the web: http://janeaustenand.blogspot.com/

[7]. Gideon Polya, “Review: “Inglorious Empire. What the British did to India” by Shashi Tharoor”, Countercurrents, 8 September 2017:

https://countercurrents.org/2017/09/review-inglorious-empire-what-the-british-did-to-india-by-shashi-tharoor

[8]. Shashi Tharoor, “Inglorious Empire. What the British did to India”, Scribe, 2017.

[9]. “Economic history of India”, Wikipedia:

https://en.wikipedia.org/wiki/Economic_history_of_India

[10]. “Angus Maddison statistics of the ten largest economies by GDP (PPP)”, Wikipedia:

https://en.wikipedia.org/wiki/Angus_Maddison_statistics_of_the_ten_largest_economies_by_GDP_(PPP)

[11]. Angus Maddison, “Contours of the World Economy 1-2030AD”, Oxford University Press, 2007.

[12]. “Gideon Polya, “Body Count. Global avoidable mortality since 1950”, including an avoidable mortality-related history of every country from Neolithic times and is now available for free perusal on the web :

http://globalbodycount.blogspot.com/

[13]. Paul Greenough (1982),“Prosperity and Misery in Modern Bengal: the Famine of 1943-1944” (Oxford University Press, 1982).

[14]. Gideon Polya, “Economist Mahima Khanna, Cambridge Stevenson Prize And Dire Indian Poverty”, Countercurrents, 20 November, 2011:

https://countercurrents.org/polya201111.htm

[15]. Amaresh Misra, “War of Civilisations: India AD 1857”.

[16]. Randeep Ramesh, “India’s secret history: :A holocaust, one where millions disappeared”, Guardian, 24 August 2007:

https://www.theguardian.com/world/2007/aug/24/india.randeepramesh

[17]. Populstat, “India. Historical demographical data of the whole country”:

http://www.populstat.info/Asia/indiac.htm

[18]. Winston Churchill, speech to the House of Commons about Indians (1935); 1. Hansard of the House of Commons, Winston Churchill speech, Hansard Vol. 302, cols. 1920-21, 1935.

[19]. N. G. Jog, “Churchill’s Blind-Spot: India”, New Book Company, Bombay, 1944 (Winston Churchill quoted on p195).

[20]. K.C. Ghosh, “Famines in Bengal 1770-1943” (National Council of Education, Calcutta, 2nd edition 1987).

[21]. T. Das, T. (1949), “Bengal Famine (1943) as Revealed in a Survey of Destitutes of Calcutta”, University of Calcutta, Calcutta, 1949.

[22]. Gideon Polya, “Australia And Britain Killed 6-7 Million Indians In WW2 Bengal Famine”, Countercurrents, 29 September, 2011:

https://countercurrents.org/polya290911.htm

[23]. “Bengali Holocaust (WW2 Bengal Famine) writings of Gideon Polya”, Gideon Polya:

https://sites.google.com/site/drgideonpolya/bengali-holocaust

[24]. Amartya Sen, “Famine Mortality: A Study of the Bengal Famine of 1943” in Hobshawn, E. (1981) (editor), Peasants In History. Essays in Honour of David Thorner (Oxford University Press, New Delhi).

[25]. Cormac O Grada (2009) “Famine a short history” (Princeton University Press, 2009).

[26]. Madhusree Muckerjee (2010), “Churchill’s Secret War. The British Empire and the ravaging of India during World War II” (Basic Books, New York, 2010).

[27]. Thomas Keneally (2011), “Three Famines” (Vintage House, Australia, 2011).

[28]. Prianshi Mathur, “Did you know that back in the Raj days, British looted Rs 3.2 lakh crore from India?”, India Times, 16 December 2018:

https://www.indiatimes.com/trending/wtf/did-you-know-that-back-in-the-raj-days-british-looted-rs-3-2-lakh-crore-from-india-358731.html

[29]. Gideon Polya, “Polya’s 3 Laws Of Economics Expose Deadly, Dishonest And Terminal Neoliberal Capitalism”, Countercurrents, 17 October, 2015:

https://countercurrents.org/polya171015.htm

[30]. “Climate Genocide”:

https://sites.google.com/site/climategenocide/

[31]. “Too late to avoid global warming catastrophe”:

https://sites.google.com/site/300orgsite/too-late-to-avoid-global-warming

[32]. “Nuclear weapons ban , end poverty & reverse climate change”:

https://sites.google.com/site/300orgsite/nuclear-weapons-ban